|
Otegan
Otegan is van plan zijn buurman te vermoorden. Misschien wilt u weten hoe? Of juist niet, en bent u slechts geïnteresseerd in het waarom?.. Otegan heeft er op het eerste gezicht niet zo'n duidelijke reden voor. Zijn buurman en hij komen geregeld bij elkaar over de vloer. Buurman is weliswaar nogal zwaarlijvig, hetgeen duidelijk hoorbaar is als hij door de kamer rondstampt, maar ook dat is Otegan geenszins tot last. En zijn hond blaft of bijt niet, maar kwispelt vrolijk als hij hem tegenkomt.
Wat hij op buurman tegen heeft, is diens groeten. Dat lachje erbij altijd... dat uitdrukt: "ik weet precies wat je denkt! Je lijkt zo vriendelijk. Maar wacht! intussen cultiveer je de meest krankzinnige gedachten over mij." – Dat wetende glimlachje, die arrogantie kan Otegan niet langer verdragen; hij ziet het langzamerhand als een onduldbare vijandigheid.
Doodschieten vindt hij echter iets te banaal, te alledaags bijna; Otegan wil iets exclusiefs. Hij heeft dit bedacht: buurman heeft in zijn werkkamer een bureau met zo'n draaibare kantoorstoel. Otegan is van plan de drukveer onder die stoel te vervangen door een veel sterkere. Die veer schiet dan los zodra hij gaat zitten, – met enorme kracht, plotseling, – en buurman slaat met stoel en al te pletter tegen het plafond.
Gerust over de afloop is Otegan evenwel niet; – zal hij voor zijn plan een voldoende krachtige veer kunnen vinden? 't Is zo'n zware man. Kan hij het ding niet beter vervangen door een ontplofbare stof? Met de juiste dosering uiteraard, anders wordt de hele flat opgeblazen. –
Otegan weet dat buurman wekelijks een avond weg is. De huissleutel ligt dan onder de mat.
Zo kan hij de aanslag op zijn gemak voorbereiden.
Het is nu drie dagen later; de avond van de eindafrekening. Gisteren heeft Otegan in stilte de veer vervangen door een zelf ontworpen explosief.
Otegan zit in zijn kamer en hoort opeens een geweldige knal, het rinkelen van glas en het woest blaffen van de hond.
Als hij gaat kijken, ligt buurman uitgestrekt op de vloer. Zijn lippen bewegen in loos geprevel. Maar hij is niet tegen het plafond gevlogen. Naast het bureau gaapt nu een gat. Het onderstel van de stoel is door de explosie door de vloer geschoten en heeft een oude vrouw, die in de kamer eronder woont, dodelijk getroffen. Helaas, Otegan was nogal op haar gesteld.
Otegan heeft zich teruggetrokken in zijn kamer en wacht. Als de politie komt zal hij zeggen dat het niet bedoeling was, maar dat er slechts een stom ongeluk is gebeurd.
Hij weet wel zeker dat ze niet zullen luisteren, maar hem meteen opsluiten in een inrichting.
Daar gaat hij ongetwijfeld een langdurig, eenzaam leven tegemoet.
De enige die hem nog had kunnen bezoeken zou die vrouw zijn geweest.
|