|
sporen in sneeuw wegen zwaar zijn zij toch morgen reeds verwaaid ten ondergang gewijd elk streven
het knallen van de zweep van God verscheurt de nacht vol angst en stemmen hoe zij klagend wenen zien verder niet sterren die in ogenglans zich spiegelen
’t hart laat nimmer zich beteugelen zelfs als rozengraven aarde sieren en laatste hoop een stergeschitter regen belooft en betere dagen
want eerst door eigen tijd bestaat er ook een eeuwigheid.
sunset 28-02-2008
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|