nu we zelf wat milder zijn
leerden leven met de pijn
en toch vrienden konden blijven

al gebeurt het af en toe
gefrustreerd de hunker moe
diepte in niet te beschrijven

dan de blik hoog want ik weet
de grond wordt je vlug te heet
vlucht in afstand en stilzwijgen

zie de benu keert niet om
verzamelt kracht uit de zon
om uit zijn as op te stijgen