Het papier wordt beschreven,
door het kopie dat het einde niet haalt,
omdat het penceel stopt
om onder te gaan
in het debat met de tweede persoon,
omdat de eerste verloor,
niet zag dat het papier was van carbon.
Twee keer schrijven,
omdat één keer blijkbaar niet genoeg is
en dat is het ook niet,
omdat het kopie de proefdruk werd
en we zagen dat het zo was
dat het penceel weer wordt gedoopt,
het carbonpapier opzij wordt geschoven,
er meerdere bladen aan de boom hangen.
Vanaf het eikpunt tot de kruin,
komt de eerste persoon tot uitdrukking,
want die lag in de schaduw onder de sterrenhemel.
Na de lange verdoving had ik nooit gedacht
dat het zou gaan regenen op alles waar ik over liep
en smolt de eerste en de tweede persoon
naar de derde persoon,
omdat het papier vol was.
Het valt nog maar te bezien
of er ergens wat leeft,
dat het de gave niet bespied,
maar schuilgaat in de struiken,
want de dag gaat voorbij,
omdat het papier is volgeschreven
en het is al overgedaan
gelijktijdig met de dag,
op carbonpapier
las ik hier.
En de poppen staan tegenover elkaar
met hun lippen vlakbij,
als gewas dat krimpt
in een sloot met stenen,
maar gezien zijn door de ogen van een bloem.
In het gezicht van de lach,
de pupil van de vader
die een herinnering beschreef
en toen moest stoppen
door een stem achter mij.
