|
Want dat het kamerscherm
het interieur scherp verdeelde,
jij het jouwe, ik het mijne,
was toch echt
een teken aan de wand
dat spiegels
één voor één
lege plekken achterlieten
daarin zag ik
te laat jouw hand
om maar niet
te hoeven zien
dat het verlangen
naar gisteren
uit ons blikveld
was verdwenen
om maar niet
te hoeven zien
dat er littekens
waren verschenen
die veel langer
zichtbaar zullen blijven
dan de kuilen
in onze oude matras
|