|
Mijn gouden eieren
wierp je kapot
op de stenen
en met lege handen
moest ik mezelf redden.
Zeg nu niet
dat je me haat
omdat ik je
niet helpen kan.
Gesnoeid zijn de rozen
en kale takken
schragen de hemel
maar geluk
ligt in het heden
Gevallen bladeren
bedekken de aarde
waar tussen storm en regen
de rust een liedje zingt
zonder toekomst of verleden
Jij als het centrum
van jouw leven
ziet die ander niet
die jouw welvaart
na moest streven
Maar slechts moe
soms moedeloos
moedig bezig was
die koude winter
steeds te overleven.
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
