|
|
Geschreven door Carol.van Doorn |
|
|
Ik staar ik knipper
met verstarde ogen tegen
het holle zwarte lege
ruim, het Al dat overblijft
als ook de poëzie geschipper
niet verschoont, niet meer beklijft
Geef ons, Starik, toch een blijk
De onomkeerbaarheid
van uw verbitterend gelijk.
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|