Freekje:
-'Ma? mag ik tot het eten nog even buiten spelen? Pa is t'r nog niet.'
-'Ja, jong, maar niet te ver want je weet 't he,
als tie er om zes uur nog niet is dan eten we.
Heb je je horloge om? Twintig minuten, en anders krijg jij ook niks.'
Freekje had zijn jas nog niet dicht of hij stond al voor op straat.
-'Dag Job, dag Simon.' -'Rot op' stomme eikel.'
Freekje liep naar het speeltuintje waar hij Merietje als ze buiten was vast zou tegenkomen,
want daar troffen ze elkaar altijd.
-'Pa zal wel in het cafe zitten; drinken met Merietjes vader...met die maanbasis kon je best leuk spelen,
die ruimte-shuttle is best gaaf geworden,
misschien wil Merietje morgen wel mee doen,
kunnen we andere planeten ontdekken en de afschuwelijke wezentjes verslaan. Ja, dat vind ze vast leuk.
Merietje is er niet, wat jammer nou, nou dan...'
Freekje loopt naar de schommel zodat hij voordat hij de zin af kan maken in stilte vervalt,
schommelend heen en weer,
voor zich uitkijkend de schemerverte in.
-'Ik kan ook naar de heuvel gaan.'
(In de huiskamers branden lampen die de kamers gezellig doen schijnen)
-'Als ik maar op tijd terug ben maakt dat toch niets uit, eens kijken of het bij de hut nog hetzelfde is.'
Huppelend wandeld Freekje de straat door als een wandelende danser.
De lantarenpalen flikkeren aan waarmee ze een warm hulsje om zich heen leggen, maar het Freekje ineens veel
donkerder maken en hij valt bijna van de stoeprand nadat hij in een lantaren keek.
-'Pomtiedom; dat heb ik weer...nou, moet je zien, zo dicht zet je een auto toch niet op de andere? die kan er morgen niet
uit, dat zal wel problemen geven.'
Hij loopt het steegje in langs het hoekhuis en springt de greppel in die achter de tuinen langs de helling loopt, zijn
voorover dijnzende lichaam met zijn armen opvangend en klimt steunend naar boven.
Boven aangekomen draait hij zich om en kijkt uit over de contouren van de huizen.
De rechthoekige ramen zijn het duidelijkst te zien, daar waar het licht al brandt.
-'Nou zeg, 't is wel stil vanavond, 't is nieteens zessen en iedereen is al binnen...Aa, daar rijdt een auto, waar gaat tie
heen?...naar 't plein...Een ster!!...eentje maar?...Mmm.'
Enkele minuten kijkt hij hoe het langzaamaan donkerder wordt en of er andere sterren bijkomen.
Zijn handen liggen rustig in elkaar rustend op zijn rug...
Hij kijkt op zijn horloge en neuriet een hem onbekend deuntje.
Dan gaat hij op de grond zitten en tikt er op zijn broekspijpen een passend ritme bij.
-'Hoe zou het zijn om in een ruimte-shuttle rond te vliegen? je zou altijd zweven he? en als je je tanden moest poetsen
zou je dat heel anders, heel voorzichtig moeten doen, want als je morst vliegt het schuim zo in 't rond en om je heen en
zou je het moeten vangen, en als je praat praat je met een microfoontje, anders kunnen de anderen je niet verstaan, en
als je niemand wil horen zet je gewoon je microfoontje af, heel makkelijk, Ee, een ster! en daar; drie sterren!!...Ja, later
wil ik ook in een ruimte-shuttle vliegen, echt wel!! en dan zou Merietje mij op televisie zien, en dan zou ze vast met me
willen trouwen...maar Merietje zegt dat ze nooit wil trouwen, ha!, maar dan wil ze vast wel trouwen! ja, dan zou ze vast
wel met me willen trouwen. En ik zou haar elke avond een kus geven, en elke ochtend ook...als ik niet daarboven ben.'
Freekje hoort de kerkklok luiden,
kijkt op zijn horloge en zucht diep.
Dan staat hij op en rent de heuvel af,
-'En ik zou naar haar zwaaien als ik overvlieg, maar dat zou ze niet zien, maar misschien de shuttle, en dan zou ze naar
mij zwaaien.'
,de greppel door, in en uit,
en de straat op.
-'Au!!' Freekje botst tegen zijn dronken vader op.
-'As op jo, a eg-g.'
-'Pa, waar ga je heen? kom je niet eten? 't is al zes uur hoor, we zijn al telaat, kom...'
En Freekje trekt aan zijn vaders arm.
-'Eg!...w-at?!...'k ilde naar d hu-heu...pfff, wamaa-kut-tuit, kga el m-et m'n Fr-eekje m-ee'.
Freekje houdt zijn vader vast aan zijn arm en geleidt hem mee naar huis.
Geschreeuw klinkt op als ze de deur open doen.
-
Merietje:
Boven op de heuvel zat het opgeschoten meisje Merietje.
Ze keek uit over de bosjes en weggetjes en de huisjes die aan haar voeten lagen.
Verderdoor zag ze alles wazig worden van de opstijgende warmte, en ze kon de daarachter gelegen heuvels niet zien.
Zij was elf jaren zoet geweest en elf jaren blij. Ze dacht aan Freekje die laatst zijn beiden benen had gebroken toen hij
uit een boom viel. Zij had medelijden met Freekje want Freekje was aardig en hij was haar speel vriendje.
Freekje lag nu al voor de derde week in bed en heel die tijd had ze hem niet gezien, want ze mocht hem niet zien van
Freekjes moeder die dat veel te druk vond in huis; Freekje aldoor thuis in bed was haar al druk genoeg, dus niemand
mocht op bezoek komen. Freekje zou vast veel stiller zijn en niet meer zo zeuren als ze wel op bezoek mocht komen,
maar Freekjes moeder kon zich dat niet voorstellen en Merietje vond haar maar een dom mens.
Toen Merietje Freekjes moeder gisteren op straat tegen kwam ,en ze wilde vragen hoe het met Freekje ging, sjokte
Freekjes moeder boos kijkend en wat murmelend bruut verder.
Merietje mistte Freekje. Ze mistte haar speelkamaraatje.
In de achtertuin van buren Joosten werd door vrouw Joosten de was aan de lijn gehangen.
Het waaide heen en weer, de koussen wat duidelijker dan de truitjes, de truitjes wat duidelijker dan de broeken. Het
witte-goet wat duidelijker dan het donkere, en het donkere wat voorzichtiger; Heen en weer, net als de toetsen op een
piano als je er een leuk dansliedje op speelde. Merietje probeerde er een melodie in te ontdekken.
Job de buurjongen kwam naar buiten gerent, met een voetbal in zijn handen, die hij tegen de schuurmuur opgooide en
weer opving. Hij rende de poort door en voor het huis de straat op. Ze kon horen hoe hij ermee stuiterend verdween,
vast naar Zwarte Simon zijn vriendje.
Merietje zag hele grote wolken, grote witte, die afgesneden leken van onderen, maar van boven juist heel bollig en
wollig uitdijdden tot de rond, waarachter, dan plots, als vanachter de hoek van een muur, de felle lichte lentelucht lag,
die, ingekleurd als met een pas nieuwe viltstift, zo blauw leek.
Wat moest ze toch gaan doen?
Kijk; de vogeltjes hadden allemaal vriendjes. Kijk; ze floten van plezier en vlogen van blijdschap om haar heen. -'Ga
weg'; riep ze, en zwaaide met haar armen.
Kwaad wierp ze het takje weg waar ze aan zat te pulken, stond op en liep naar het beekje, dat aan de achterkant van de
heuvel lag. Daar zou ze vast niet lastig gevallen worden. Ze rende de rug af, struikelde bijna door in een kuil te
trappen, maar daar was ze al onder en liep, de takken wegduwend, de struiken door, rechtstreeks naar het beekje toe
en zette zich neer op het groene gras.
Een lichtstraal viel tussen de bomen door op de kleine kronkel golfjes van het beekje.
Ze zag overal kikkervisjes, in groepen van wel duizend bij elkaar. Langs de kant waren het zwarte wolken, waar ze stil
lagen tegen het zand. -'Mm'; dacht ze; -'Stomme kikkervisjes', en wierp er een steentje naar. Ze zwommen krioelend weg
maar even later kwamen ze weer terug.
-'Waarom moest Freekje toch ook die boom inklimmen? ik wist toch ook wel dat hij dat kon? Jeetje, nog 2 weken..pff 2
weken...' Haar handen maakten gebaren in het water en de kikkervisjes bleven weg.
Aan de andere kant van het beekje, achter de bramenstruiken, brak een takje, en nog een; het was iemand die daar
liep.(!) Merietje schoot op en kroop snel achter een boomstam waaromheen struiken stonden. Een stem murmelde; -'ie
omt-och-ie-and'. Wat zei die stem? Ze hield zich muisstil en probeerde te horen wie het was; Het was te ver weg. Daar
kwamen ze de struiken door. Ze hield haar adem in; het was buurman Joosten en Freekjes moeder. -'iet-uh-ang
oor...uk-oet-och-atappln-illen'; zei Freekjes moeder. Buurman Joosten liet haar hand los, bleef staan en wierp plots zijn
armen om Freekjes moeder.
Haar rug kromde naar achteren en ze riep; -'Oe, jij lekkere woesteling!'
Merietjes mondje viel open toen ze zag hoe Freekjes moeder met haar benen de lucht in tegen buurman Joosten
opsprong en daar tegen hem bleef hangen, leunend op zijn armen waarmee hij tegenlijk ook haar rok omhoog
probeerde te trekken, en dan ook zijn broek omlaag, gehaast en stukje bij beetje...
Hijgend rende Merietje terug de heuvel op. Ze voelde zich alsof ze ergens naar had gekeken dat ze niet mocht zien. Ze
snakte naar adem en viel dramatisch languit in het gras. Haar hartje klopte ongelooflijk hard, en ze bleef maar voor zich
zien wat ze voelde eigenlijk niet te mogen zien. Ze keek naar de weggetjes, de bosjes en de huisjes; het hielp niet. Ze
keek naar het dartelen van het was-goet in de wind en naar de grote witte wolken en de blauwe lucht, en Merietje
moest daarbij aan Freekje denken en ze moest ook huilen ineens. Ze begreep niet waarom.
Ze rolde over de grond, ze streek wild haar handen door haar haren.
Ze moest aan arme Freekje denken en huilen maar wist niet waarom...(...)
- theike -
