 |
| FransVlinderman - 00:55 25-01-2007 |
|
|
wuivende palmen
aan de einder
altijd aan de einder
nipt hij aan zijn glas
nooit leeg, nooit leger
dan zijn hart verlangt
jaren van stranden
en niet meer omzien
de brandstapel is nat
hier hoeft hij niemand
vrede zonder oorlog
en hij nipt nogmaals
deze nacht spreekt hij
met wel duizend tongen
tot de sterren, hij is
waar hij niet wou zijn
maar wel is aanbeland
het oord van nooit gehoord
dag mens
hij denkt
de dagen
voorbij
|
|
|
Reactie gegeven door jalF - 23:05 25-01-2007 |
|
|
|
Ik moest verschillende keren naar dit werk terugkomen om het contact er mee te krijgen.
Het is in mijn beleving sterk in z'n eerste strofe.
De herhalingen: de einder, altijd de einder, leeg nooit leger, benadrukken het statische van de toestand en vind ik gewoon mooi.
Het tweede couplet, zakmaarzegge, doet me beduidend minder. Is kennelijk een soort van terugblik, maar vaaaaaaag. Voegt er niet veel van waarde aan toe. Roept alleen maar vragen op waar je nergens mee heen kunt. Suggestie:Schrappen!
De rest loopt dan wel weer lekker door in het stramien maar dat eindje, daar moet je nog iets in stoppen dat VONKT. Iets verassends, of al het voorgaande verklarend, of iets ongerijmds.
Zoals het er nu staat staat het er als een smeulend, walmend en opgebrand kaarsje bij...
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
