|
Als ik nog eenmaal waaien kon doofde ik je blauwe ogen, ze logen me slechts golven voor terwijl de wind al was gaan liggen
en knarsen me de liefde die aan hun lippen hing
Een meeuw vergeet te vliegen voorbij de herinnering nu ik jou en je woorden op zinkende vloten leg
of wacht, ik gom nog even je glimlach weg
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|