|
Jumbo is de enige olifant geweest die ooit heeft kunnen vliegen. Dat kwam, omdat hij dacht dat 'ie een mug was. Vlak na zijn geboorte overleed zijn moeder. Daar lag hij toen, moederziel alleen langs de kant van de weg. Een mug die die ochtend toevallig langsvloog, zag hem daar hopeloos verloren liggen. Deze mug - ik zal haar Jetje noemen - kwam net van de muggendokter. Daar had ze te horen gekregen, dat ze nooit muggenkindertjes zou kunnen krijgen. Jetje vond dat heel erg. Ze had dolgraag muggenkindertjes willen hebben. Toen ze Jumbo daar zag liggen, hopeloos verloren en moederziel alleen langs de kant van de weg, besloot ze hem dan ook te adopteren. Ze maakte een enorm muggennestje en voedde Jumbo op. Ze vertroetelde hem, gaf hem de fles, leerde hem zoemen, kortom, ze liet hem geloven dat hij haar zoon was.
"Mama, ik ben toch wel een erg grote mug hè?" vroeg Jumbo haar op een middag.
"Ja Jumbo," zei Jetje, "wat postuur betreft lijk je meer op je vader dan op mij. Die was ook zo groot en stevig." Dat was niet eens gelogen.
De vette jaren braken aan voor Jetje. Ze had van Jumbo haar muggenkindje gemaakt. Jetje had Jumbo leren vliegen door hem met zijn oren te laten wapperen op dezelfde manier zoals zij met haar vleugels wapperde. Ze had hem ook de techniek van de muggenbeet geleerd. Samen gingen ze op jacht naar bloed. Jumbo bleek daar heel goed in te zijn. Hij had het voordeel dat hij van die enorme slagtanden had. Daarmee kon hij zich goed vastbijten in zijn slachtoffer. Niet dat dat nodig was, want meestal probeerden ze hem toch niet meer van zich af te schudden als hij eenmaal zijn tanden in ze had gezet. Ze waren daar vaak te dood voor.
En Jetje zag dat allemaal likkebaardend aan. Nu hoefde ze nooit meer bang te zijn voor agressieve bloeddonors. Ze nam het ervan en werd almaar dikker en dikker.
Jumbo stond daar op zijn beurt likkebaardend naar te kijken. Want diep in zijn hart had hij vanwege zijn postuur toch een minderwaardigheidscomplex. Het opmerkelijke groeiproces van Jetje deed hem dit complex een beetje vergeten.
Op een avond werd Jumbo zelf gestoken door een mug.
"Hee, wat doe je nou?" zoemde hij, "dat doe je toch niet bij je soortgenoten?"
De mug kon zijn oren niet geloven.
"Een zoemende olifant! Dat heb ik mijn hele leven nog niet meegemaakt", zei hij verbaasd en vloog weg. Dit moest hij zijn vriendjes vertellen!
Jumbo begreep het niet. Hij was toch geen vette logge olifant? Toch schold die mug hem uit voor olifant. Hij vloog hem achterna.
"Waarom noemde je mij een olifant?" vroeg hij, en dwong de mug te stoppen, "ik ben gewoon een mug, net als jij!"
De mug kon nu zijn ogen niet geloven.
"Een vliegende olifant! Dat heb ik mijn hele leven nog niet meegemaakt", zei hij opnieuw, maar dan nog verbaasder.
"Nou moet jij eens goed naar mij luisteren," zei Jumbo kwaad, "ik ben gewoon een mug, net als jij. Er is niks raars aan mij, dus je hebt helemaal geen reden om te gaan schelden. Een excuus lijkt me daarom op zijn plaats."
"Ben je blind soms? Zie je niet dat je veel te groot bent voor een mug? En heb je ooit een mug gezien met zo'n neus als de jouwe? Man je bent een olifant!"
Jumbo stampvoette van woede. De aarde bewoog. Zijn minderwaardigheidscomplex kwam weer naar boven. Hij wilde niet dat die mug hem nog langer voor olifant uitmaakte.
"Ben ík blind? Ben jíj blind! Heb je ooit een vliegende olifant gezien soms? Of wel eens gehoord van zoemende olifanten? Okee, ik ben wat uit de kluiten gewassen, maar mijn vader was net zo. Dat geeft jou nog niet het recht mij een olifant te noemen. Hier pak aan", zei Jumbo en gaf de mug een rechtse hoek. Deze kon daar niet zo goed tegen. Jumbo schrok zich een hoedje toen hij zag hoe plat die mug aan zijn rechterpoot geplakt zat.
Op dat moment kwam Jetje aanvliegen. Ze had alles van een afstandje gevolgd.
"Trek het je niet aan Jumbo," zei ze, "het is zijn eigen schuld. Hij had gewoon niet van een mug een olifant moeten maken."
En troostend sloeg ze haar arm om hem heen.
|
