|
Mijn huis
Ik bewoon mijn huis. Hier in de satteliet straal van twintig kilometer rondom kralingen. Hoeveel kilometer er voor de paralympics wordt geteld weet ik niet. Een rolstoel siert de mens!
Het fijne van koffie in mijn bus is dat het altijd, nadat het gezet is, een laagje olie heeft. Dat ligt bovenop. En dat werkt pijnstillend. Heerlijk! Maar vraag je mij of ik van pijn houd, dan kan ik hooguit beamen dat ik het verdraag; zo goed als ik kan.
Omdat ik hier stenen rond 'mijn stenen lichaam' heb ( wat is het lichaam meer dan een afbakening?) ren ik regelmatig de trap af naar buiten.
Dan, met een plotselinge windvlaag, herinner ik mij Renzo. Hij schreef 'ns aan mij op zijn site: schrijf eens een verhaal over kroketten!
Uiteraard is het een prima oefening om over een dergelijke 'gemeenplaats' iets interessants te schrijven. Dan zwaai ik mijn hoofd als een hinde en onderweg naar AH bedenk ik mij venijnige waarheden. Mijn ogen tranen er van. "Bier!" die gedachte houdt mij gaande in mijn passen en ik ben dan bij AH gelijk al alert. De paaskuikens rond pasen. De kerstballen rond kerst. De laatste heb ik respect voor. De eerste 'lacks of sanity' - ertussendoor het bier en dan de kassa. Bij de kassa denk ik vaak aan Danny, een goede vriend. " die kutjes.." tsja.
|