hier stort het ribgewelf in

het dwarsschip zinkt

die grote aardewerken kruik

is een pedaalemmer

met rozetten, arabesken en

niksnuttige ornamenten

traag trekt het sfumato uit haar ogen

heldere sferen die alles onthullen

het stucwerk haalde ik gisteren al

van haar lijf – ze was

al wat lijk toen

taille douce heette ik haar

ze was een meester in het mengen

niet ik

ik snijd het schelpmotief uit haar oren

en schuur de polychroom

van haar gelaat

noli me tangere fluistert ze

maar ik ben geen priant

die zwijgzaam aan de kant blijft staan

mijn moeder stierf op een dinsdag