de maan guitig door ruiten zijn zilver straalt

dwaal ik af naar oorden, struin ik over tuinen

waarvan geen woorden de lading dekken kan

geen arm zich strekken kan

te omvatten wat mijn hart in vlam zet

daarginds voorbij de straat van Gibraltar

pronkt haar minaret, net zo rank als haar geest

die de gangen van mijn verstand plat walst

doch bevallig en bedeesd, pas na pas

neemt zij deel, vormt zij het beeld

waaraan ik mij krampachtig vasthoud

en wanneer vrouwe dageraad met haar blanke

hand het zwart wegwuift, de aarde verder schuift

besef ik hoe vals de woestijn kan zijn

laaf ik mijn pijn met de droesem van haar wijn