Eigen ergerende gedichten moeten zwichten (en stop verdomme met rijmen)

eet mijn taboe van vergane genoegens, die ooit de kiemen droegen van een beter bestaan

onbepaalde entiteit van poëtische alnietsdoendheid tot wie ik weer spreek onontdaan van gepreek

laat mij in minder woorden zeggen wat ik wil

laat mij niet verzuchten in utopieën, maar laat mij ontwaken en mijn mensvrees uitbraken

het konijntje sprong fijn voort, verlatend door de grote poort waar ik verloren loop

zeg me dan wat ik hier doe

laat me ophouden laat te zeggen, en aan te roepen wie toch niets zegt

vind voor mij een zin en breng ze, en verzorg ze, en ontwar ze, en ontwaar ze in mijn zwalpende geest, tot ik om ter meest erachter kan staan en door kan gaan met iets nuttigs-niet-truttigs

imperatieven eindig hier mijn dwalen, door te verdwijnen met mijn gralen, die onvindbaar en onwilbaar moeten blijven, zonder nog te beklijven

verhef me boven al  dit gezwets, vernietig wat onder andere kussens verweesd ligt te wachten op dezelfde (h)erkenning

toren me boven beelden van grijsbruine beelden die alsmaar in mij spoken

vermom mij zodat ik onder kan duiken, in onverschilligheid en vlug geluk

vul mijn vermeende diepzinnigheid met vuurwerk en champagne