|
Het was een ochtend
de muren waren zwart geverfd
en overal weerklonken de gaten,
de resten, het avondmaal
en ik wist nog niet
-ik wist niks-
maar het kwam
het kwam en verdeelde zich.
Er heerste vreugde
zo sprak men
en ik
ik vergiste mij
zomaar
zoals men zich vergissen kan
zonder te weten
waarom.
Spijt mij dat?
Niet direct.
Al omsluit het vale licht mij soms,
hakt het in mijn taal,
mijn dromen, mijn houden.
Maar toch, dat is goed
zoals dingen goed kunnen zijn.
Wat leeft dient immers herleefd te worden,
zo willen de dingen
en wie ben ik om verbanden te verscheuren?
Toch?
Maar nu
nu het voltooid is
weet ik
dat het zich verschuilt
dat het proeft
borrelt
zegeviert.
Het zal immers spreken alsof de taal zelf aan het woord is
en wij zullen horen
waarna het floers opzij geschoven wordt
om te tonen
opdat wij zien
en gezalfd worden.
Meer weet ik niet.
Men vraagt mij soms om meer
wanneer ik dit vertel
en dan zeg ik dat er niet meer is,
dat alles slechts is.
Tja, spijtig wel.
Ik moet ook bekennen dat
het me soms verdriet
dat het zal gebeuren
maar dan sluit ik mijn ogen
en verdwijn.
|
