|
 |
|
Geschreven door sunset |
|
|
dan valt de nacht mij in het glas
als was ’t een dode vogel
waarvan de jongen schreeuwen om hun voer
en ‘k werp mijn woorden in het vuur
zo dat geen maan bevriest
jij zoekt mij onder veel te magere ribben
verliest heel snel mijn spoor
achter je voorhoofd broeit een angst
dat ik je ooit misschien verlaat
omdat jij mij zou kunnen lieven
en negen handen heb je
naast een warm liefdeshart
jouw ogenrand houdt ’t lachen vast
en ‘k sluit het op in lentelover
heel diep onder mijn huid
dan valt de nacht mij in het glas
als was de morgen slechts wat lucht
en zelfs de tijd zich niet meer zeker
ik weet niet meer hoe jou te vinden
en ‘k wil niet roze denken, niet meer blind
uit oude liedjes vallen lang vergeten leugens
en in je slaap schildert mijn mond
je vleugels op je rug
ik ben noch vis noch drijfzand aan jouw oever
en onze voeten hunkeren groene weiden
jij gaat mij voor in hartentijd.
sunset 04-01-2008
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
|
