|
mijn grijzend haar waai ik tot jou bladgouddruppels van nachtgroene blikken
het is de lente die de morgen uitlaat - als Noachs duif in vertes nevelige vermoedens zonneweefsels tekent op schedels van belofte
en tere knoppen drijft uit twijgen met dewelke wij de wereld omarmen
tot de morgen valt
laadt hij de vruchten van herinneren terug in manden verlangens
en kale takken strekken zich in de avond over mijn schedel en mijn grijzend haar.
sunset 19-11-2007
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|