De
inkt is mijn bloed, zei een begeestigd schrijver. Als ik schrijf voel ik mijn
hartslag langs mijn vingers op mijn pen overslaan, vervolgde hij. Mijn zinnen
zijn mijn hartslag. Ik kan hem begrijpen.

Vanmorgen ben ik om kwart na vijf opgestaan. Ik was vroeg slapen gegaan.

Eerst las ik andermans gedichten waarvan een gedicht me zo bekoorde  dat
ik meteen begreep dat de dichter met zestien zinnen iets schreef waaraan ik
zestien bladzijden zou besteden. Zelfs daarmee zou ik haar uitdrukking niet
eens evenaren. Ik zal het gedicht herlezen bij zonsopgang.

Wanneer het klaar wordt is de hemel witdicht.

Ook zij komt vroeg beneden. Eerst rond zeven uur om een plasje te doen. Daarna
sluipt ze terug naar boven. Een uur later is ze definitief bij mij.

Er zit een bij op mijn hand. Als ze vliegt voel ik de zucht van haar
vleugelslag. Verdwaald uit de zomer rusten we beiden uit. Ik zal deze winter
overleven. Zij niet. Ook niet in dit huis. Ze weet het niet eens. Het
voorspelbare weten behoort niet tot haar overlevingsdrang. Ze rouwt niet. Ze
steekt me niet. Daar is geen reden voor.