hij drukt nog de volle hand
alvorens dood te gaan
tranen geboren uit zand
moeizaam, bijna onbestaand
de rug steeds krommer gebogen
torst het jarenlange slepen
uit angst of mededogen
verdriet dat onbesproken blijft
opgesloten in het eigen hart
vertaalt smart zich in zachte ogen
en bitter loost als zand
een leven dat stillekesaan mag doven
Erna