Als zacht en zoet wedijveren konden

met pianissimo en fuerte’s, met veerkracht

oplossend in licht, in buigzaamheid strijdend

met donker, het eigen leven en hun dood

 

Als samengesmolten door komen en zien

gestalte krijgen kon, voor oefenen in stilte

woorden geen warmte nodig hadden, dan, ja

dan zou hij de avond ochtend noemen

 

zijn hoed afnemen, buigen; in het rood

van de ondergaande zon zijn canto’s zingen

haar naam roemen en de dekens rondom

zijn lendenen trekken, zijn zijn in wezen ongenood

x