Geïnspireerd door een
donkere weg voel ik me verzopen.

Ik ben niet zoekende, maar
denkende.

Gevangen en tracht er
eruit te komen,

maar al kruipend in de
schaduw van het licht zie ik mijn gedachten verkleuren

en overgaan van vreugde
naar angst.

Ben ik niet degene die
ooit besefte dat de aarde rond was,

waarom heb ik dan de vrees
om achter de horizon te gaan?

Ik zal niet van de wereld
vallen, nog zal ik vergaan.

Waarom laat ik mezelf niet
storten in de zonnevloed,

want ik wil liever verbranden
dan verkillen.

Bovendien zijn wij mensen
alle illusies

en zijn we geenszins
iemand anders of gescheiden van elkaar.

Jij bent mij en ik ben
jou, alleen zijn wij andere versies van mekaar.

Dat betekent niet dat jij
een spiegel bent noch een verwante ziel,

jij bent gewoon mij in een
andere tijd, op een ander plaats, in een ander lichaam, met een andere ziel,

wat ik ook ooit zal zijn.

Ik zal jou zijn en ik ben
nu jouw zelf.

Kijk me dan ook niet aan met
boze ogen, tergend in mijn ziel,

want het zal jouw zelf schaden
net zoveel als het mij doet.

Maar kijk me aan met
liefde,

want dan zullen wij
beseffen dat we geliefd zijn hier op aard en hemel.

Kom nu tot onszelf en weet
dat we niet alleen zijn.

Ik ben alleen een
gevangene van de toekomst, omdat die nooit is of komt.

Ik ben niet een gevangene
van de dageraad, mijn zoon die toch elke morgen verschijnt.

Vrij beweeg ik mij
geriefelijk net zo makkelijk onder de maan en de sterren, als in jou hart.

Jouw grote klippen sloegen
me stuk, maar hebben me geheeld.

Nu zijn wij allen gered,
heilige moeder onder de zevende poort.

Nu betreed ik een ruimte
waar niemand ooit zal komen,

maar waar iedereen zal
zijn.

Iedereen is.