|
af een toe sterft op mijn lippen ’t woord in een gedruppeld rood verzegelen engelen met gloed stomme monden die zich openen om van het keren en wenden te spreken, van wat nog nooit gesproken werd; jij dient te horen wat naar adem zoekt, naar letters: de druppel dood die ‘k weg wis door ‘t keren van mijn hoofd zoen ik jouw lippen.
sunset 24-09-2009
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|