|
~~~~~
Zonder gruis geen parels
'k Zie het venster, of is het fraai behang,
dat mij, de zee in 't zicht, tot sluiten 'weegt,
in lange banen gaand mijn leven leegt,
met eigen ritme zich, het dansen bang,
niet van mij verlossen wil. Naargelang
ik verder buig tot barstens toe, verpleegt
de zee gedwee mijn open wond en veegt
het zout met tranen onbewogen drang
er nog eens fijntjes in. Totdat een kreet
me wakker schudt, een meeuw verschijnt en wenkt
naar mij, 'k voel hoe vleugels als een kleed
zich over me ontfermen, lichtend zwenkt
de wind en waait het venster open, 'k weet
me 't ongebaande pad naar zee verlengd.
|
