|
Er zijn maar weinig mensen die naar de kerk gaan en verwachten aanbeden te worden als een God, om maar eens met de deur in huis te vallen.
Hier en daar een pastoor. Zo ken ik er wel één die denkt dat hij God is, of in ieder geval, zijn woorden direct van God komen. En zichtbaar geniet van de devote gebeden van zijn kudde, als ware de gebeden direct aan hem gericht. Zo is er het voorbeeld van de arrogantie die hij legde in de woorden bij een uitvaart, het was de overledene haar eigen schuld, had zij maar beter moeten luisteren naar het woord van God. Het liet blijken dat zij deze uitvaart eigenlijk niet verdiend had. Een duidelijke boodschap voor ons, dat wij beter moesten opletten. Ja, in deze kerk draait het uiteraard om hem, want wij weten niet hoe we ons leven moeten leven. Kennis van de Bijbel zullen we nooit hebben zoals hij, want hij heeft gestudeerd erop, jaren en is de uitverkorene. Terwijl wij de idioten zijn die instructies moeten krijgen over hoe we moeten leven, wanneer wij kinderen moeten nemen, enzovoorts, om maar in de hemel te mogen komen. De hemel, waarvan hij hoopt ons daar nooit aan te treffen.
Wat als je een God bent en een tempel binnenstapt? Zullen mensen het licht uit je ogen zien stralen, je goedheid herkennen aan het aureool dat permanent om je perfecte coupe zweeft of zou het feit dat je twintig centimeter boven de grond zweeft een teken van je verhevenheid kunnen zijn? Zullen zij kruisen slaand en met gevouwen handen op hun knieën vallen en met hun blik op de grond onder je voeten gericht het Onze Vader aanheffen? Het zou mogelijk zijn.
Maar wat als je denkt, dat je een God bent en alleen jij al deze signalen ziet? Hoe hard is dan de realiteit als mensen je vreemd aankijken bij je verontwaardiging, omdat je woorden niet in goede aarde vallen? Als mensen je grootsheid niet herkennen en jij nog wel je zo je best had gedaan? Hoe verloren en alleen kun je je voelen tussen deze mensen? Idioten.
Ik zou naar buiten rennen, huilend en diep gekwetst. ĺk zou dat doen. En later, veel veel later, zou ik gaan twijfelen. En nog later misschien in een spiegel kijken of ik echt niet zweef…
Spiegels, zij vertellen ons hoe anderen ons zien. Soms liegt een spiegel ook. In dat geval is een foto aan te raden als extra controle. Of beter nog: een goede vriend, één die de waarheid, maar ook tact niet schuwt. Een echte vriend. En die zijn er niet veel in deze wereld. Vreemden kunnen deze rol ook vervullen trouwens. Zij hebben immers niks te verliezen of te winnen bij een oordeel. Ze kunnen het mis hebben, maar ze kunnen ook gelijk hebben. En stel dat iemand ook ziet dat je zweeft, wees dan genadig voor de rest van deze idioten. Tenslotte is een God met maar één gelovige, ook een God.
|
