Herfst is sterven.
Ik luister naar de bloemen die klagen dat hun blaadjes een na een na een verschrompelen als de huid van de oude man.
Dan hulpeloos hun stengels lossen om zo levenloos op de modderige aarde te ontbinden.
Ik vraag mij af waarom menig poëet het bruine rouwkleed van de stervende bomen zo kleurrijk en dichterlijk heeft omschreven.
Herfst is sterven, het hopeloze gevecht tegen de kille winterdood.
Ik word stil en wacht geduldig op de renaissance van de frisse, sprankelende lente en ween om de schoonheid van de verkwijnende zomerpracht.
Dan kijk ik droevig naar mijn spiegelbeeld en lach naar mijn kleinzoon die vrolijk de badkamer binnenhuppelt.