|
je hebt natuurlijk altijd een professor
die gewoonlijk geen professor is
iemand met de puntjes op de i
een kommaneuker
een gauwdief van madurodam-ideetjes
postmoderne theorietjes
met op elk gedicht zijn schamele kritiekjes
bol van zelfgenoegzaamheid
scheert hij zich maar één dag op twee
je moet wat over hebben voor de look
en de renommée
in elk tijdschrift heeft hij wel een rubriekje
onleesbaar meestal vol voetnoten en akkefietjes
hij neemt elk schnabbeltje hooghartig mee
eigenlijk bespreekt hij nimmer een tekst
maar hij fileert hem, snijdt met zijn klein scalpel
elke zin in steeds dunnere plakjes
tot er niets meer staat dan zijn harde kakjes
hij is meestal goed omringd door een schare
voorname dames die hem op de handen dragen
en op theevisite zijn gevleugelde woorden herhalen
je hoort niks meer dan tongbrekers als
oxymoron, metonymisch, en bodemloos gelaagd,
pas als zijn naam voor de duizendste keer valt
is het kransje weer geslaagd
En niet te vergeten zo'n man draagt ook het leed
van de gehele wereld op zijn schouders
uit elk cursiefjes blijkt zijn immense betrokkenheid:
de derde wereld, de vierde, de kringloopwinkels
noem maar op: hij loopt een beetje gebogen
en je ziet al een beetje de dood in zijn ogen
zo iemand ontmoette ik onlangs en ben gaan lopen
bang als ik was dat hij al wat in mij nog leefde
zeer langzaam maar zeer zeker zou slopen
|
