Komische, morbide gedachten.

Ik erger mij nog het meest aan mijn slaap periode.

Dan nog liever zoals Van Gogh een blauwe of paarse periode.

Ik stond er machteloos tegenover, ik ging zitten en de slaap overviel mij. Wat zeg ik zitten, ook staande viel ik in slaap. Ik werd zelfs door de slaap overmeesterd als ik plaste. Vorige week ben ik met mijn hoofd op de wc pot gevallen. Drie dagen later heeft men mij gevonden, doodgebloed.

Enfin, men vond mij eigenlijk niet want ik was er niet. Ik zat intussen op een wolkje te soezen en werd wakker toen men mij honderden meters lager tevergeefs trachtte wakker te schudden. Zelfs dan kon men mij niet rustig laten dutten. In een prachtige limousine werd ik weggereden. Een onbekende man begon mij zomaar ongevraagd te wassen en te scheren, totaal service. Alleen het botte scheermes dat de kerel gebruikte deed mij erg veel pijn. Ik lag nu als een relikwie tentoon gesteld. Ik walgde van de hypocrisie die sommige mensen kunnen spuien.

Ik besefte nu zelf dat ik dood was, maar dat ik toch nog alles zag, hoorde en voelde.

Daarna luisterde ik naar het zatte gelul van een door wijn beschonken priester die mij naar mijn wolkje prees. De man heeft daar een kerkelijk diploma voor behaald.

Nu draagt men mij weer naar een andere plek en tot mijn grote schrik herinner ik me mijn wilsbeschikking crematie, dan heeft de mens toch zelf de hel uitgevonden en ik heb er voor gekozen!!!

Een mens zou er de slaap bij verliezen.