jouw dood ligt
levend zo dichtbij
valt op mij neer
tot plots bevriest
ijs in de leden
bleek de huid die contrasteert
met laatste warme gloed
als ben je zonneschijn
tot het plots vriest
en ik alleen
nietszeggend jij, een schijn
die bij ons ligt
zwijgend het wezenlijke
al sproeien woorden als een waterval
lacht het zo leeg in mij
waar je eens waart
ben je niet meer
en plots bevriest
ijs in de leden
druppelend als verloren droom.
sunset 25-11-2008