|
Mijn God, wat een mooie droom. Dat gevoel waarmee ik wakker werd. Heerlijk! Maar toen ik eenmaal goed wakker was, kréég ik me daar toch een jeuk! En het gaat maar niet over, de hele dag heb ik daar nu al last van. En ik kan er telkens nét niet bij.
Stelt u zich eens voor dat u een verse, geurige, delicate, verleidelijke, appetijtelijke, tongstrelende, overheerlijke taart voor u ziet, die u als het ware toeschreeuwt: ik ben om óp te vreten! Die taart zíet er niet alleen overheerlijk uit, u wéét ook dat ie overheerlijk is, want het is uw favoriete lievelingstaart, de enige taart waarvan het water u spontaan in de mond stroomt als u er alleen al aan denkt. Ook omdat de taart u terugbrengt naar de mooiste momenten in uw leven. Want het is precies dezelfde taart die u altijd alleen bij Héél Speciale Gelegenheden nuttigt. Als viering, bijvoorbeeld omdat u na een week zweten en zwoegen iets heel moeilijks tot een goed einde hebt weten te brengen, of bij de geboorte van uw eerste kind, en op alle andere Héél Speciale En Prachtige Momenten in uw leven die het waard waren te vieren. En u weet dat u, als u een hapje neemt, niet alleen zult genieten van de taart, maar ook dat de smaak daarvan u zal terugbrengen naar al deze prachtige momenten in uw leven. Die proeft u dan weer, belééft u dan weer. En dat is een nog groter genot dan de taart zelf. Dat weet u, maar u bent vergeten hoe die precies smaakt.
Stelt u zich voor dat u ook nog eens barst van de honger. Dus u wilt wel een hapje nemen en nog wel één en nog wel één. Maar wat u ook probeert en hoe ver u uw arm ook strekt, u kunt er nét niet bij. Op de één of andere manier schuift die hemelse hap telkens nét een stukje op, blijft nét buiten bereik.
Stelt u zich nou eens voor hoe u daar dan zit te kwijlen en naar het gerammel in uw maag te luisteren en een spierverrekking in uw arm op te lopen. Ja, kwijlen, niet proeven, want u kunt er telkens nét niet bij - wat u ook probeert.
En stelt u zich dan ten slotte ook nog eens voor dat ik uw wanhopig gestuntel en gegraai zou zien. En dat ik als enige in staat zou zijn u deze taart aan te reiken. Dat zou ik zonder meer doen. Alstublieft, tast toe, eet smakelijk, geniet er maar van. Tuurlijk zou ik dat doen. Want ik weet hoe u zich voelt anders. Jeukerig, en krabben helpt niet.
Zo’n gevoel bedoel ik nou.
Hoe anders voelde ik me toen ik nog níet wakker was en intens genoot van de smaak van mijn droom. Ik kon er gemakkelijk bij, zat er middenin, wist werkelijk alles vannacht. Ach ja, vannacht. Dat ging zo.
“Hallo?”, fluisterde ik toen de telefoon ging. Half slaperig, midden in de nacht, en natuurlijk weer vergeten het antwoordapparaat aan te zetten.
“Met wie? Met Gód?!”
“Ik sliep al ja.”
“Goed verder, dank u.”
“Ook goed ja. Ze ligt nu naast me te slapen. Vandaar dat ik nu fluister. En hoe is het met u?”
“Ja doei, dat meent u niet. Ik?”
“Sorry, maar ik denk echt dat u verkeerd verbonden bent.”
“Ja, dat is mijn nummer. Maar...”
“Klopt ook. Ben ik helemaal. Maar...”
“Waarom dan? En waarom ik?”
“Ja…?”
“Aha, zit het zó in mekaar!”
“Hè? Dat begrijp ik niet helemaal.”
“Verrek! Dus dát is de bedoeling. Maar natúúrlijk! Dus zó zit het leven in mekaar. Daar zou ik zelf nou nooit op gekomen zijn. Gewoon geniaal!”
“Goh, ik wou dat ik het zelf had bedacht. Maar nee, da’s onmogelijk. Dit gaat elke menselijke creativiteit te boven. ’t Is gewoon... uhh... búitengewoon... buitengewoonst briljant!”
“Mijn God! Dat is het beste nieuws wat ik ooit gehoord heb. Dat moet iedereen weten!”
“Ja, doe ik. Ik ga meteen aan de slag. Morgenochtend bel ik meteen de Delft Op Zondag op. Dit is wereldnieuws en moet wereldkundig worden gemaakt! Bedankt voor ’t telefoontje. Nou God, tot kijk.”
En ik hing op en zweefde zachtjes weg en genoot van de zoete smaak van het Werkelijk Weten.
Tot zover mijn eigen inbreng vannacht. En toen ik sliep, kon ik overal bij, wist ik werkelijk alles. Kunt u zich nu voorstellen hoe ik me voelde toen ik wakker werd vanochtend? Geloof me, het inzicht dat ik vannacht had, was waan-zin-nig.
Maar de ellende is, dat ik me alleen het verkeerde gedeelte van het telefoongesprek nog voor de geest kan halen. Alleen mijn eigen inbreng. Wat aan de andere kant van de lijn is gezegd, ben ik vergeten. Ik weet nog precies hoe helder het klonk en hoe gelukkig ik me daarbij voelde, maar kan me er geen enkel woord meer van herinneren. Shit!
Begrijpt u nu dat ik zo’n jeuk heb ergens diep binnenin? Ik weet precíes waar de jeuk zit, maar hoe diep ik ook wroet, en hoe ver ik me ook strek, ik kan er nét niet bij. Zo dichtbij en toch zo onbereikbaar, ik word er gek van.
Mijn God, wat jeukt het.
En ik stel me zo voor, dat u de enige bent die mij van dat jeukerige gevoel kan verlossen.
Krab me alstublieft.
Vertel het me nog één keer.
Bel me nog één keer op.
Vannacht, okee?
U kunt uw boodschap dan na de pieptoon inspreken.
Alstublieft?
|
