|
Gedeeltelijk uit verveling en gedeeltelijk uit angst
om te vervallen in structuur en eindeloze herhaling
besluit De Dichter te dichten op z’n langst
en te schrijven zoals het schrijven nimmer ging.
Allereerst is daar de diepe slaap met uiteindelijk een droom.
Vervolgens mengt Hij beelden. Van vroeger, van nu
en bovenal van zichzelf. Het gedicht ontstaat; Zijn zoon.
Een vermenigvuldiging van Hem met behulp van pen en papier.
Na denken, schrappen, schrijven en schrappen ontstaat een volwaardig individu.
Het is Zijn kind. Het is Zijn nieuwe ik. Zie hier:
De Dood zei: ‘jij verdient geen tijd.
Jij bent voorbestemd te leven als de wind.
Jij moet leven in eeuwigheid,
zodat niets meer ‘is’, zelfs als je zoekt en vindt.’
Ik zag het voor me, een leven langer dan het leven.
De zon kende me bij naam, de winter lachte om mijn streken.
En alles liet zich onontkomelijk verbleken
bij de vraag wat er nog was te streven.
En alles viel uiteen, van rotsblokken
in stenen, reepjes, massieve vlokken.
Het water maakte het tot zand – haast onzichtbaar –
en knipte als een overenthousiaste peuter
steeds deeltjes in twee, in twee, in twee. Klaar.
Dit was het vervloekte niets. Dit was ondeelbaar.
Het leven zei me niet te zullen rusten
voor De Dood mij in zijn kamer kuste.
Ik zal met heel mijn bloedend hart mijn nut willen bewijzen
door mijn lichaam langzaam naar het einde te verwijzen.
Ik zag het voor me, 80 jaar en niet meer.
Van alle beslissingen van hoger hand,
de meeste waren ronduit irritant,
deed deze verreweg het minste zeer.
Alle kleine dingen die ik had gemaakt, bedacht.
Alle schepsels die ik mijn woorden had gebracht.
Het groeide zolang de tijd het toestond.
Zodat ik uiteindelijk één geheel vond.
Het ondergrondse geluk herrees en plantte zich voort.
In de mensen en de elementen. Ik werd gehoord.
|
