|
zo weinig wou 'k hierover kwijt
dan dat 't soms beter is te zwijgen
maar nu, waar 't aan mij knaagt
als golven die zich eeuwig breken
en stenen, bergen zwaar,
mij in onmetelijke diepte sleuren
zal ik, door storm mij in de mond gelegd
mijn lied nog eenmaal op de winden
binden en beiden naar de hemel schreeuwen
om hen dan helemaal en nevelend terug
naar d' aarde die 't mij toch nooit gunde
zacht rustig als in dromerige slaap
weer neer te laten dalen
sunset 14-06-2012
|