|
dit huis vervalt; elke dag verkondigen
zijn muren het uur van de dood en
dorsten cisternen donkere scheuren
in wirwar van schaduwen luide stilte
bloeiend tussen heuphoge kruiden
enkel een magere wilde rozenstruik
en nog één stap verder lijkt het me
als hoor ik het snikken van een kind.
sunset 19-07-2011
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|