Het wordt avond. Zomerregen

schuifelt waar we schuilen

in een brakke waas voorbij.

Pegels klinken, slagwerk

van de struiken op de stenen.

Kegels blinken op de bladeren

schudden van de weerzin geuren

uit de bloemen, loodzwaar licht jasmijn.

Spatten koppen op het marmer,

kletteren onder straatlantaarns

uit de lange schaduw

grijs onthaal dat duizelt uit de schemer.

Vlijmscherp valt de hagel,

korrelijs dat stuitend glimt en

dreigt, dat danst

op de plavuizen waar de bliksems

open breken in de glans van

blank verweer. Deze bui trekt over.

Oh, ja zeker:

tot de melodieën windstil zijn geborgen

wachten we, niet overtuigd want

in het lijf knelt al te nijg de

drang naar zoenen, dra en

onbedaarlijk gulzig zijn we om ons boven goten

waar het water woelt en dribbelt, uit te laten.

In het westen scheuren wolken

groene lekken licht uit ondergaande zon.

(3 juni 2009)