|
wij wonen in ons, als steeds worden nekhaartjes opgeladen voegen zich vormen willig in elkaar frivool het weten van buitengesloten nacht
ik tast mij jouw schaduw omhoog mijn zwijgen lacht wetend wat gaat komen en dat ik jou niet onberoerd laat
aan melkwitte borsten die jij mij eerst plagend onthoudt geef ik mij over - eindelijk weer bij zinnen - aan het ochtendschemer met anders niets meer dan een hand vol slaap.
sunset 28-02-2008
|