|
Hommels paren
op de terrastafel
In hun gestreepte
donkere dons dansen
hun vleugels samen
één beweging.
Ik nies om ruimte.
Eerst heel dicht,
Dan heel licht
vliegen ze uiteen
als stuifmeel
in de wind.
Een pollenflard
glipt mijn adem in.
als kind
spatten in me
rotjes open;
die knallers
schieten ver
en steeds hoger
de zomer in.
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
