 |
| Paul_Bernhard - 23:16 05-10-2007 |
|
|
. .
Thuiskomen is als vertrekken
vullen, de lome leegte die omhelst
stillen met hetgeen je achterliet
Voeten stappen in het stof
klinkend dof in't verleden
toen je hofmaakte, en verdriet niet wilde rekken
Vertrekken, stromend in de regen
raamwiegend tegen water, alsof je onderduikt
in een wereld die je nog steeds niet ziet
Daar ben je, dwingt waar ben ik
voorzichtig en verlegen opnieuw in de mal
van mijn creatie, terwijl jouw kleur verschiet
|
|
|
Reactie gegeven door kaatje_wharton - 01:40 08-10-2007 |
|
|
|
mmm,
ik heb dit gedicht een paar keer gelezen en ik weet dit maal niet echt of ik goed aan het lezen en begrijpen ben? Maar moet ik wel begrijpen wat jij bedoelt, zo denk ik dan, want eens je hier iets op internet plaatst, heb je het dan niet aan de lezer geschonken, het vrij gelaten opdat een ander er zijn eigen herkenbaarheid in mag vinden?
Ik las de titel... kameleonistisch ... van kleur veranderen... het was niet zoals het leek te zijn, het was helemaal anders...
Jouw eerste strofe begint wel mooi
thuiskomen is als vertrekken (pauze)
thuiskomen is als vertrekken vullen (pauze verlegd en andere betekenis)
ze kloppen beiden want als je thuiskomt dan ben je elders vertrokken maar de herinneringen die heb je meegenomen, daar kan je de leegte, de stilte van je huis wel mee vullen.
De tweede strofe... stof doet aan vroeger denken, wat nieuw is, wordt nog niet door stof bedekt en ook ik keer het heden even de rug toe en blik met de schrijver mee naar het verleden.
Hofmaken enerzijds, verdriet niet langer willen rekken. Dualiteit, loslaten van de ene, willen voelen van de ander. Ik voel hier geen vreemdgaan in, eerder een stille droefheid om iets wat pijn heeft gedaan...
De derde strofe... het achterlaten, het verdriet van het achterlaten
stromend in de regen
raamwiegend tegen water, alsof je onderduikt
in een wereld die je nog steeds niet ziet
een prachtig beeld waar ik langer ben blijven stilstaan om het duidelijk voor ogen te kunnen zien, een mooie metafoor ook trouwens.
Ramen waartegen stortregen stroomt (in een auto kan je dat nog meer beleven) maken de wereld buiten tot een waas, tot een wereld die je ziet en niet echt ziet... ja, men heeft achtergelaten met alle pijn die daarmee gepaard gaat nog niet helemaal zelf in het reine over noch het waarom helemaal bevattend.
En nu zit ik hier met mijn beelden, beelden waar ik de jij niet als een aangesprokene zag, eerder een spreken tegen zichzelf, beelden waar het niet om twee personen gaat maar waar de ik en de jij één zijn
En dan kom ik bij die vierde strofe en weet niet goed meer hoe deze aan mijn voelen van de drie eerste kan gelijmd worden. Dan kan ik het weer wel, plots weer niet en dan weer wel, vandaar dat ik deze ook even kopieer zodat ik weer kan kijken...
Daar ben je, dwingt waar ben ik
in de mal van mijn creatie, terwijl zonder connotatie
voor het laatst jouw kleur verschiet
daar ben je
dwingt 'waar ben ik in de mal van mijn creatie'
terwijl zonder connotatie voor het laatst jouw kleur verschiet
Wat ik denk dat ik hier mag lezen is het besef dat er zo lang werd gespeeld, gedroomd, verzonnen, verlangd, lief of niet liefgehad dat werkelijkheid tot fantasie werd geboetseerd op dusdanige manier dat het onderscheid niet meer kon gemaakt worden...
De twijfels door het afscheid nemen deden inzien dat veel verloren is gegaan wat niet verloren had moeten gaan, alle gevoel is gedood, de twee voeten staan weer nuchter op de grond, de beslissing stevig te blijven staan, zich niet meer te laten verleiden tot het zijn iemand anders dan men is... weigeren om ooit nog van kleur te veranderen....
Zou het dus kunnen dat dit gedicht gewoon gaat over een mens die zich steeds anders kleurde uit angst dat hij anders niet geliefd zou zijn en die dan plots beseft heeft dat hij daardoor alles heeft verloren wat echt belangrijk was in zijn leven? En die door dat besef nog net sterk genoeg is om zonder gevoel al wat onecht is de rug toe te keren, weigert om ooit nog iemand anders te zijn dan wie hij in werkelijkheid is?
Ik schrijf dit in het algemeen dat hoewel men dit gedicht op een relatie zou kunnen projecteren het voor mij veel en veel verder gaat dan net dat.
En als mijn klak nu aan de verkeerde kapstok hangt, neem je het me dan niet kwalijk? Dat je hier weer een hele boterham onder geschreven kreeg, tja, je weet ondertussen dat ik dat alleen maar kan doen wanneer een gedicht me grijpt en me niet meer los wil laten eer ik er een paar keer mijn gedachten over heb laten groeien.
Lieve groet en sorry, ik dacht dit jaar nog eens naar de patattenvelden af te zakken maar ik had hier andere dingen dringend te doen...
kaatje
|
|
Reactie gegeven door Dibu - 21:39 06-10-2007 |
|
|
|
Ik lees hierin de voortdurende aftasting van het samenzijn, bij elke samenkomst en verwijdering opnieuw de vraag of er nog/weer die herkenning is die samenbindt. Daarom kan ik dit waarderen.
Groet, Ludy
|
|
Reactie gegeven door Buigt - 18:54 06-10-2007 |
|
|
|
Erg wisselend gedicht. Het lijkt of de dichter schrikt van zijn eigen eerste strofe. Daarna wordt het nivootje'voetstappen in het stof, klinken in 't verleden dof'. Ik zou eraan toe willen voegen: hij is een pieper uit de klei, een aap is er een schoonheid bij.
Nog wat stromende regen en onderduikende blinden en voor je 't weet ben je bij een paar aardige woorden weer: terwijl jouw kleur verschiet. En ik verschoot inderdaad.
elke dag dezelfde shit
thuiskomen is als vertrekken
vullen, de lome leegte die omhelst
stillen met hetgeen je achterliet
daar ben je waar ben ik
in de mal van mijn creatie
terwijl jouw en mijn kleur verschiet
Dat is voor mij genoeg Paul. Je hebt de neiging oeverloos uit te wijden over ditjes en datjes. Als een oud wijf bijna. Dus ga en zondig niet meer.
|
|
Reactie gegeven door Paul_Bernhard - 00:14 06-10-2007 |
|
|
|
Een andere versie was/is deze eindstrofe:
Daar ben je, dwingt waar ben ik in de mal
van mijn creatie, terwijl zonder connotatie
voor het laatst jouw kleur verschiet
|
|
Reactie gegeven door Paul_Bernhard - 23:59 05-10-2007 |
|
|
|
Dank, jalF, voor je uitgebreide reactie, en ik zal proberen....
Zoals altijd hinkt dit gedicht. Al mijn gedichten hinken. Ikzelf hink. Etc.
Dus moet je "vertrekken" lezen in meerdere betekenissen. En "thuiskomen" ook.
a. Tegen een raam leunend, met je hoofd gebogen staand, buiten binnen, binnen buiten, niet wetend of je beter binnen of buiten af bent, in de regen, of droog.
b. Is er thuis te komen, bij iemand?
Eigenlijk blijkt dit bijna voortdurend terug te keren in mijn gedichten. Ik dank de dag dat ik ergens anders over dicht. Maar vrees met grote vreze.
groet
|
|
Reactie gegeven door jalF - 23:49 05-10-2007 |
|
|
|
Kamelonitisch cryptisch zou ik zeggen. Maar ergens toch wel mooi.
De eerste twee strofen zijn heel herkenbaar voor iedereen die wel eens voor langere tijd z'n huis verlaat.
Dàn gaan de zaken voor mij een beetje door elkaar lopen.
Ik snap dat raamwiegen niet zo. Voor het raam wiegen doe je meestal aan de droge kant van het raam of gaat het hier om ruitenwissers?
En dan het laatste stroofje, daar raak ik je kwijt. Er loopt teveel 'jij en mij'door elkaar.
Tenzij dàt de bedoeling was, dan is het wel weer geslaagd.
Maar het laat een gevoel achter van, ik krijg er niet de vinger achter.
Dat is een onbevredigend gevoel.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
