|
mensen met watten in hun oren
dragen in de regel geruite pantoffels
met een soort gele pluizige voering
meestal groeien er bosjes haar
uit hun neusgaten
ze zijn altijd tot een gesprek bereid
knikken veel en overtuigd
met een plat potlood achter hun oren
opgewonden door elektriciteit
en loodgieterij
het is een soort die langzaam verdwijnt
mij liepen ze nooit in de weg
maar ik hoor er vaak over klagen
dat ze niet meer in het tijdsbeeld passen
ongewassen en ongezeglijk zijn
ik ben het hier fundamenteel
mee oneens en wil bescherming bieden
ik betreur hun traag verscheiden
als dat van de dodo ooit
die in de bossen van Mauritius
kachelde en keuvelde
ik zet hen op de rode lijst
van mijn mensenpartij
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
