|
sunset - 08:11 27-08-2007 |
|
|
stil wandelen wegen naar de witgekalkte huizen alsof zij ingesneeuwd tegen een grijze hemel leunen en ’t water waarop vroege nevelsluiers liggen leeft reeds zijn eigen herfstige eenzaamheid
op pleinen echoën de lang gestorven schreden in dagen die door ‘t gisteren zijn ingehaald niets dat de vredige zondagsrust kan storen oogst wordt nog met dezelfde eelt betaald
en niet vergeten al het feesten, hun culturen die heel voorzichtig aan de huidige tijd gewend in maannacht waar de heksen ooit hun dansen en gnomen, kobolds door de bossen zijn gerend
verstard zijn zij, veranderd in elegieën gebogen ’t lijf en leer gerimpeld hun gezicht met lege ogen als van verlaten bruiden gebogen onder zware levensplicht
geen lachen noch wat blijheid onder lichten waar enkel muggen zwermen en ’t gezoen van afscheid nemen van hun zonen, dochters enkel de wegen trekken sporen nog als toen.
sunset 27-08-2007
|
|
|
Reactie gegeven door sunset - 16:50 28-08-2007 |
|
|
|
aan: Mr.Deuce
Dank je wel voor je reactie en je opmerking waar ik iets mee kan. Inderdaad laat ik me soms te veel meeslepen in mijn adoratie voor die schrijvers die ik in mijn jeugdjaren las (Vondel, Tolstoi, Goethe, Streuvels, Gezelle e.d) en begraaf ik - zoals je terecht opmerkt - de lezer onder een teveel van. Ik zal er echt beginnen op te letten (al kan ik niet beloven dat ik nooit meer zal hervallen). En als ik mijn door jouw bewerkte eerste strofe zie, snap ik heel goed wat je bedoelt. Dank je wel dus.
Groetjes, sunset
|
|
Reactie gegeven door Mr.Deuce - 00:03 28-08-2007 |
|
|
|
Het is voornamelijk teveel. Je begraaft de lezer onder bergen beelden en metaforen, waarmee je ook de hoogtepunten en het oog onttrekt.
'oogst wordt nog met dezelfde eelt betaald'
een geweldige zin is dat, en zegt in zijn relatieve simpelheid
meer dan de negen zinnen erboven tezamen doen.
Ik denk dat je teveel probeert te vertellen op een te, geforceerd, poetische manier. Daarmee bedoel ik de combinatie van overdadige alliteratie en afgesleten bijvoegelijknaamwoorden die je overal tussen weet te proppen. De eerste strofe is daar al het perfecte voorbeeld van. Je trekt zo'n beeld dan ook veel te ver uit, waardoor de logica van de zinnen al snel verloren gaat.
Voornaamste advies is dan ook: snijden en bijschaven. 't Hoeft zeker niet minimalistisch te worden, maar dun het hier en daar alsjeblieft een beetje uit. Bijvoorbeeld voor strofe 1
wegen wandelen naar witgekalkte huizen
leunend tegen een grijze hemel
het water waarop vroege nevel ligt
heeft reeds zijn eigen eenzaamheid
|
|
Reactie gegeven door Artifex - 23:49 27-08-2007 |
|
|
|
Heel sfeerzettend gedicht, wel wat lang.
Ook zou ik een paar dingen wijzigen.
Voor "wandelen" zou ik een ander woord zoeken. Wegen wandelen niet, ook niet figuurlijk.
De derde strofe zou van mij weg mogen. Loopt niet zo lekker en voegt niet zoveel toe.
Verder is het wat mij betreft een mooi gedicht.
|
|
Reactie gegeven door sunset - 08:12 27-08-2007 |
|
|
|
Ik ben door de Solling gereden over de wegen van mijn vroegste kindheid; de tijd vóór dat er autosnelwegen waren.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|