 |
| sunset - 08:49 16-08-2007 |
|
|
tussen donkere haren schemert vrolijkheid uit ogen
een staalblauw kijken, ondoorgrondelijk diep
als barrière eenzaamheid, blikt zonder erbarmen
tot in mijn ziel niet wetend dat ook de mijne
slagbomen van mijn ego zijn
zachtmoedigheid straalt van je huid
en zorgeloos kijken lachend rode lippen
omrand door ’t wit van sneeuw in ‘t diepste
van mijn hart waar onbevredigd en onmachtig
mijn wens om jou nabij te zijn en ‘k klappertandend ril
melodieus als windgespeel breekt dan jouw lachen
door kilte van mijn lijf en laat de gletsjers smelten
in een ziel waar ’t ijswater drupt vanuit mijn hart
in spleetjes tussen tenen; ik voel hoe jij gelukkig huivert
als dan mijn glimlach zich in jou verliest.
sunset 16-08-2007
|
|
|
Reactie gegeven door Scheurnagel - 01:07 27-08-2007 |
|
|
|
Juist, Sunset, ik had het ook zo kunnen zeggen: "wat een wonderbaarlijke hoop kitcherige zwaar aangezette overdramatische beelden heb je hier bij elkaar gesprokkeld". Volledig akkoord.
En ik blijf je gedichten lezen, want ze zijn echt om te brullen!
Welterusten,
Lon
|
|
Reactie gegeven door sunset - 00:52 27-08-2007 |
|
|
|
aan: Mr.Deuce
Om te antwoorden op je vraagje in de laatste alinea: Misschien omdat ik het zo voelde op dat moment.
En voor de rest, ik denk niet dat die zonnige middag, ondanks mijn altijd enorm optimisme, ooit komt.
Een prettige avond verder, sunset
|
|
Reactie gegeven door Mr.Deuce - 00:49 27-08-2007 |
|
|
|
Ach sunset dat zie je dan toch echt verkeerd. Hij had ook kunnen zeggen 'dit vind ik dus een kutgedicht'. Maar dan had niemand zijn reactie serieus kunnen nemen. Hij neemt nu de moeite om zijn mening uitgebreid te onderbouwen. Opdat niemand hem van blind vooroordeel kan beschuldigen en wie weet, op een zonnige middag, jij er zelfs nog enige lering uit kunt trekken.
Ik ben niet in eenzelfde bui, en herhaling is ook niet gezond. Derhalve zal ik me beperken tot: wat een wonderbaarlijke hoop kitcherige zwaar aangezette overdramatische beelden heb je hier bij elkaar gesprokkeld.
|
|
Reactie gegeven door sunset - 00:41 27-08-2007 |
|
|
|
aan: O die Lon!
Soms vraag ik mij af waarom jij je de moeite neemt om eem gedicht - waar je sowieso al helemaal niets aan vindt - zo grondig en lang te becommentarïëren. Mij een raadsel dus.
'... niet wetend dat ook de mijne (wat is hier het onderwerp van - "zijn" = werkwoord in het meervoud - dat moeten dus die haren zijn: haren als slagbomen van mijn ego, origineel!) slagbomen van mijn ego zijn'= wat dacht je van 'ogen' als onderwerp?
'zachtmoedigheid straalt van je huid (ik heb me al tegen veel soorten huidtypes aangeschuurd, maar nog nooit tegen een zachtmoedige) en zorgeloos kijken lachend rode lippen (zorgeloze lippen, hoe moet ik mij die voorstellen?) (rode lippen, ja dat kan!) omrand door ’t wit van sneeuw (sneeuwwit, een mastodont van een cliché en dat ziet er bovendien niet gezond uit voor de betrokkene) in ‘t diepste
van mijn hart (ja, zo schreef Guido Gezelle ook) waar onbevredigd en onmachtig (mooie alliteratie)
mijn wens om jou nabij te zijn (da's "pasterklap" zeggen ze bij ons: Heer, wees mij nabij !!!) ("mijn wens" hangt hier zomaar losjes te bengelen zonder enig werkwoord! bizar!) en ‘k klappertandend ril (jongens, jongens wat mag dit allemaal betekenen?)' = informatief, dat 'sneeuwit' is het beeld van de tanden (maar als je dat niet kunt zien, tja ...; 'mijn wens om jou nabij te zijn' = het verlangen
'melodieus als windgespeel breekt dan jouw lachen' = beeldend zoals bv de zon door de wolken breekt
En voor de rest, en ook zo, vind ik het eigenlijk niet de moeite waard om op jouw reactie feitelijk te reageren. Want weet je, als je het geschrijf zo slecht vindt, stop dan snel met het te lezen. Toch?
Groetjes, sunset
|
|
Reactie gegeven door Scheurnagel - 23:29 26-08-2007 |
|
|
|
Dag Sunset,
Dit gedicht stond op de hoofdpagina en ik vind het echt om te gieren van het lachen.
Zoals Eddy Wally de keizer is van het lichte lied en een fenomenaal succes heeft sinds vele vele jaren, ben jij toch wel de keizer van de lichte poëzie. En ik wens je een even succesvolle carrière toe als Eddy! Enfin, ik hoef het je niet toe te wensen, ik ben er zeker van dat de massa je bejubelt!
Ik lees even je gedicht en onderbreek af en toe voor een opmerking. Zomaar voor de vuist weg!
tussen donkere haren schemert vrolijkheid uit ogen
een staalblauw kijken (staalblauw is meestal hard, moeilijk om daar vrolijk mee te kijken, maar kom), ondoorgrondelijk diep (clicheetje, maar goed, er komen er nog) als barrière eenzaamheid, blikt (opdat iedereen kan volgen: onderwerp: "staalblauw kijken") zonder erbarmen (vrolijk kijken zonder erbarmen, dat kan ik niet, jij wel?)
tot in mijn ziel (kijken tot in iemands ziel, van cliché gesproken!) niet wetend dat ook de mijne (wat is hier het onderwerp van - "zijn" = werkwoord in het meervoud - dat moeten dus die haren zijn: haren als slagbomen van mijn ego, origineel!) slagbomen van mijn ego zijn
zachtmoedigheid straalt van je huid (ik heb me al tegen veel soorten huidtypes aangeschuurd, maar nog nooit tegen een zachtmoedige) en zorgeloos kijken lachend rode lippen (zorgeloze lippen, hoe moet ik mij die voorstellen?) (rode lippen, ja dat kan!) omrand door ’t wit van sneeuw (sneeuwwit, een mastodont van een cliché en dat ziet er bovendien niet gezond uit voor de betrokkene) in ‘t diepste
van mijn hart (ja, zo schreef Guido Gezelle ook) waar onbevredigd en onmachtig (mooie alliteratie)
mijn wens om jou nabij te zijn (da's "pasterklap" zeggen ze bij ons: Heer, wees mij nabij !!!) ("mijn wens" hangt hier zomaar losjes te bengelen zonder enig werkwoord! bizar!) en ‘k klappertandend ril (jongens, jongens wat mag dit allemaal betekenen?)
melodieus als windgespeel breekt dan jouw lachen ("melodieus breken", als er bij mij iets breekt is dat meestal weinig melodieus)
door kilte (dat kan geen kilte meer zijn, want straks heb je het over gletsjers, dat is vrieskou, jongen!) van mijn lijf en laat de gletsjers smelten
in een ziel waar ’t ijswater drupt vanuit mijn hart (bij jou is er dus een rechtstreekse waterleiding van je hart naar je ziel; hoe dat bij mij in elkaar zit moet ik nog even uitzoeken!) in spleetjes tussen tenen (toch wel een rare loodgieter die jouw buizen via jouw tenen van je hart naar je ziel legt); ik voel hoe jij gelukkig huivert (je zou voor minder met al dat ijswater en die smeltende gletsjers) als dan mijn glimlach zich in jou verliest ("ik verlies mij in jou" wat vreselijk toch hè!).
En hier volgt oooooorverdovend applaus (om het bij clichés te houden)! Schitterend!
Het heeft me echt gepakt,
Lon
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
