|
ik ontvouw
jouw contouren van ingesleten liefde
en al mijn gebreken, gebroken
leg ze vederdun over wat je meent te kennen
geplooid over doodgesleten randen, het vertrouwen
dat we zijn vergeten, opdat je weet
verloor mijn handen op je huid, ooit
ademde we esoterie en bestonden zonder twijfel
onwrichtbaar, overweldigend vol emotie en
alles onbesproken had betekenis
nu zijn we zelfs de drama voorbij, blijft elk woord
onbetwist en weten beiden dat niemand zich vergist
als er niets verzwegen blijft, in mij
is het inzicht dan eindelijk in zicht
geen eerbetoon aan deze afgang
adem in
een scherf vale zon zweept ons bleke teneur tot
deze ingehouden onverschilligheid
achter afgewend gelaat schuilen wij
en verder niks.
|
