heb hier nauwlijks kunnen praten,
met de vrouw die naast me zat
ben bij schommeling even vergeten te kijken
heb na tijden het pas even kunnen laten

het houtgemaakte krukje eeuwig bezeten,
hier bestond dikwijls niet eens meer.
de nog kleine legerknaapjes waren toch
al niet meer teruggekeerd en

ze zouden ook nooit meer kunnen komen.
het zuiden was nu beladen met hun weemoed.
de krukken dus bezeten, eens door twee.
getrouw ging hij met haar in zee, ik zit er nu

na al die tijd heeft ze geen conclusie durven nemen
en bleef daar door de glazen uitkijken.
ik voerde haar gepureerde appel
en ging mee in haar stuk, wachtend op een kruk

17 juni 2007