|
|
|
Geschreven door sunset |
|
|
de zon weent uit water wordt het zwarte doek geweefd en een gevleugelde steenbok is onderweg om het gezicht van de hemelskoningin te verhullen
de liefde was bijna dood en de kleuren van mijn rouw zo gloeiend dat zelfs de zon de hete brand voelde
en jij, jij bent zo stil jouw hart zo zwaar onder deze oneindige stilte die de aarde doet wankelen
toen wierp de steenbok het doek over de goudene zo dat zij zwart werd en niets meer voelen kon
ik ga door ‘t leven aan mijn rechterhand de duistere zon naast haar aan de hemel de maan rondom haar de tekens van Saturnus
blaadjes zweven als veren regenen in de tussenruimtes van mijn gedachten tijdspinnend op mijn handen, mijn gezicht
in deze herfst vallen bladeren ook uit de hemel landen zacht op het zomerasfalt een ieder met zijn uitademen altijd met de laatste ademteug
mijn echoschreden in de straat verzamelen het stof dat afgeschud werd van onze hoop
mijn pad voert door het veld ’k loop tussen ‘t blonde maïs het kale woud tegemoet
daar wacht hij op mij in de verte aan mijn linkerkant zwart smakend op de lippen: de dood, zittend voor een vuur
de oude treurwilg klaagt in de wind draagt in haar twijgen het vergeten en hete tranen druppelen uit mijn ogen omdat ik nooit de paden nog zal vinden.
sunset 01-12-2007
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
|