|
|
|
hoe een groot schrijver
zo klein worden kan
de kist, eenvoudig strak
op sokkel met witte roosjes
overal zijn ogen, mensen
die spreken en buiten
wachten in groepjes
wolken schudden zich uit
er hangen mantelmeeuwen
boven de stad, zij roepen
hem naar zee, dwars door
klei, polderland en dijken
Bourlaschouwburg loopt
langzaam leeg, kaartjes met
een foto van hem vallen
voor etalages van Louis Vuitton
zie hem gaan door het land
langs wuivend riet, trots
met al zijn werk nog bij hem
onvermoeibaar, in de golven
waar de mantelmeeuwen
het zwart op hun vleugels
uitslaan, soms even verdwijnen
achter de slapende koppen
|
|
