Het is later dan verwacht als de klok
een uurtje neemt van mijn doorweekte
weekend, zonder zicht op zon of een
stom toeval dat me juichend achterlaat.

Zomertijd: zo'n woord dat zwanger is
van de belofte dat er heel wat te gebeuren
staat. Zeker als het gaat om rijkgevulde
lange dagen in het schijnsel van de nacht.

De tijd past me niet meer, ik loop achter
als de pest. Dat wil zeggen dat de rest
de pas er aardig in heeft. Al wat leeft
doet zich tegoed terwijl ik nog komen moet.

Ik draai me om en kijk de winter recht in
zijn vergeten smoel. En ik dwaal terug
langs oude jaren, mooie maar bedorven
dagen vol van vrolijk voorgevoel.