|
Zoals in de regen een ranke roos zich rekt
en haar bleke bladen welhaast hevig wegen
maar niet eens dalen, langzaam als een vleugel
sierlijk zweven moet :
zo werd ik als een plant geplant
tussen de horden der huizen, huilend,
weerloos onder de trage gebaren van stervende sterren.
omgeven door nevels, een kleed van grijsgeworden regen,
beschermt mij hun schande,
zacht als een schreiende moeder,
en hun geschonden beelden zal ik leren
dragen op mijn gekwetste schouder,
mijn eeuwig warme kinderwonde
houdt iedereen blind
op het raamkozijn staan mijn tedere
marmeren beelden, mijn blanke bloedende
bloemen, mijn zachte zwanen zorgvuldig opgesteld
als de juwelen van een tuin.
met mijn handen behoedzaam en haast
innig op de bleke wangen
van mijn eertijds nog heftig schreeuwend gelaat,
staar ik naar hun spiegelbeeld,
paars reeds tussen de regen van de avond
en de nevels van de straat, en tel,
berustend en zwijgzaam als een kluizenaar,
elke hartverscheurend vergeelde, verwelkte veer
die valt.
|
