Eduard komt thuis - Afl. 1 van 2

Eduard Waltzs, drieënveertig jaar, alleenstaand sinds zijn vrouw ongeveer tien jaar terug was overleden, woonde één hoog, op een nogal kleurloos appartement in een lelijke stadswijk.
    Aan het eind van iedere werkdag, na een korte rit met de tram, was hij altijd op precies zelfde tijd thuis; het was dan vijf uur. – "Zo is het al jaren," bedacht hij. Alles nog steeds op hetzelfde tijdstip, en onder dezelfde omstandigheden. Ik leid toch eigenlijk een heel saai leven; er gebeurt zelden iets bijzonders.
    Maar toen, op een dag in september, – de late zonnestralen raakten met een rechthoek van oranje licht nog juist de topgevels van de straat, – bemerkte hij bij zijn thuiskomst iets zeer ongewoons, iets afschuwelijks, iets wat hij nog nooit had gezien.

Dagelijks opende Eduard met een algemene sleutel eerst de buitendeur van zijn flat op straatniveau en daarna, licht hijgend van het traplopen, met zijn eigen sleutel zijn huisdeur. – Terwijl hij nu deze ontsloot, viel hem iets op, het was heel even maar; hij dacht: wat ruikt het hier eigenaardig... een vissige lucht, een tikje bedorven. Maar nadat hij zijn deur had geopend, en binnengestapt was het verdwenen.
    Hij betrad met zware stap zijn woonkamer; zoals gewoonlijk zonder veel bijgedachten, maar nu stond hij opeens stil, terwijl zijn mond open viel van verbazing. In de verste hoek van zijn kamer daar lag iets, vlak naast de staande schemerlamp. In verwarring deed hij een pas terug. Maar hij móest kijken. Daar lag op het vaste vloerkleed een enorme klont van een soort gelei, kleurloos, doorzichtig. Het was ongeveer zo groot als een zitkussen; maar dan ronder, en aan de onderkant omgeboord met een rand, zo regelmatig als was het door een naaimachine gedaan.
    Eduard stond op ongeveer een meter afstand, en kwam voorzichtig iets naderbij. Wat was dat in vredesnaam?..
    Hij dorst niet nog dichterbij te komen, bang dat er plotseling iets vervelends, en volkomen onverwachts zou gebeuren, iets ongerijmds, bijvoorbeeld een giftige of bijtende straal vloeistof in zijn gezicht. Toen hij na een korte aarzeling toch wat naderbij trad, bekeek hij de doodstille glazige berg wat beter. Hij zag een inwendige verdonkering er in, van dunne paarse adertjes. Eduard kreeg er een raar gevoel van in zijn maag.
    – Hoe kwam dit hier? Wat was het? Hij moest denken aan een maand terug toen hij op het strand liep, met landwind waardoor er veel kwallen waren; het strand lag er vol mee, wat behoorlijk wat ongemak onder de badgasten veroorzaakte. Maar dit, deze massa die vele malen indrukwekkender van grootte was. – Nu hij een beetje over zijn schrik heen was, durfde hij dichterbij te komen. Een ronde berg gelatine lag daar. Als je goed keek kon je zeggen: er zit ook iets in. Een soort ingewanden, dacht hij.
    Hij ging aan de eettafel zitten om deze merkwaardige confrontatie te overdenken; telkens draaide hij zich om naar de glazige indringer. Het was zo een vreemde en onverwachte toestand, dat die hem helemaal uit zijn gewone doen bracht.

– Eduard Waltsz was zeer verlegen en nogal zwijgzaam van karakter; misschien daardoor had hij nauwelijks echte vrienden. Op zijn kantoor vonden collega's hem nogal een eenling, een soort kluizenaar. Als hij even weg was dreven ze de spot met hem, omdat hij altijd hetzelfde vlinderdasje droeg bij zijn roze overhemden. – Het was tot Eduard langzamerhand wel doorgedrongen hoe ze over hem dachten. Kort en goed, met dit soort collega's kon hij deze vreemde ervaring in elk geval niet delen. Ja, zeker om uitgelachen te worden. – Wat? Een kwal in de kamer? Haha, die heb ik ook al jaren, ik ben er ooit eens mee getrouwd!
    Zijn benedenburen dan? Dat waren twee oude mensen die iedere ochtend een stokbrood gingen kopen bij de bakker op de hoek. Soms groette hij ze zachtjes, maar verder wist hij nauwelijks iets over hen. Een praatje maken gebeurde maar zelden.
    Terwijl hij zijn brood zat te eten stond hij herhaaldelijk op om bij de kwal poolshoogte te nemen. Maar er veranderde eigenlijk niets, niets dan dat het vloerkleed in de buurt van de massa geleidelijk donkerder werd door het vocht.

Later op de avond, het werd deze tijd nogal vroeg donker, ontstak Eduard de staande schemerlamp naast de kwal. Dat deed hij gewoonlijk elke avond. Eigenlijk was het een leeslamp, van roze satinet. Een bundel licht viel nu vol op de reuzenkwal. En die scheen dat helemaal niet te bevallen. Hij bewoog! Geen twijfel mogelijk, hij deed pogingen om onder het licht vandaan te komen! Eduard knipte de lamp uit; en de rust keerde weer terug. En hij deed het licht weer aan, en opnieuw bewoog de kwal.
    Hij leefde dus!– Wat een toestand! Hij knielde neer bij de kwal, maar de massa lag alweer doodstil. Het feit dat er leven in de verschijning zat, maakte de situatie nog erger, bepeinsde hij... Veel erger. Ook de verdere uren hield de vreemde indringer hem bezig. Maar er was geen enkele beweging meer vast te stellen.
    – Alsof ik een huisdier heb, dacht hij. Een raar huisdier. Misschien zou het wel het makkelijkst zijn als ik ging verhuizen, en ik hem hier gewoon achter zou laten... Steeds als hij zijn kamer binnenliep sloop hij voorzichtig naderbij, alsof hij de kwal door zijn binnenkomst niet wilde opschrikken.
(Wordt vervolgd met nog 1 aflevering).