Hoofdmenu
    Hoofdpagina
    Gedichten
    Auteurs
    Zoeken
    Reacties
    Insturen
    Voorwaarden
    Greencard
    Contact

  Inloggen
 

  Registreren
  Wachtwoord vergeten

  Laatste 35 reacties
 
re: FEESTDiotheC...
re: Lezenwietewu...
re: Lezenwietewu...
re: FEESTSoit
re: FEESTSoit
re: vegannis...MirandaMei
re: FEESTMirandaMei
re: InktDiotheC...
re: Pasen aa...Tsila
re: Inktwijnand
re: vegannis...Erik Le...
re: vegannis...Mr.Deuce
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktBuigt
re: Inktcoolbur...
re: InktDiotheC...
re: Inktwijnand
re: Inktcoolbur...
re: Inktwijnand
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: (G)razen...coolbur...
re: Spokencoolbur...
re: De geur ...Claudel...
re: SpokenClaudel...
re: vegannis...Erik Le...
re: [30-007]...Claudel...
re: Morsewijnand
re: Herderst...coolbur...
re: Nimfomaniakcoolbur...
re: Brozen d...MirandaMei
 Meer reacties

  Laatste 25 gedichten
 
Inktcoolbur...
vegannisatieErik Le...
The African ...Claudel...
Licence to k...Claudel...
I wanna be y...Claudel...
Waar is Stev...Claudel...
alweer bijna...DiotheC...
Con-textdegon valk
Stop de tijd !!Claudel...
Tattoo you Claudel...
Zo'n dagDiotheC...
Een HuisHenk Gruys
herfst 2019augusta
FEESTSoit
Filosoof in ...Claudel...
bewegingenErik Le...
dubbellevenErik Le...
Claude Money?Claudel...
Brothers in ...Claudel...
Beast of bur...Claudel...
VogelsMarkeR
SleutelsHenk Gruys
Renee, remem...Claudel...
ViltjeSoit
Adem voor ad...seline168
 Meer gedichten
Thuiskomst - slot
 Henk Gruys - 09:48 22-07-2015 Stuur e-mail  Profiel bekijken van Henk Gruys  Bekijk statistieken van dit gedicht 

Thuiskomst (slot)


Het verwondert me dat hij nog geen details vraagt; ik ben nogal vaag geweest over waarom mijn ouders zo maar een nacht onder water zijn gebleven, en dan vooral mijn moeder... Hij loopt naar de radio die, zo blijkt, op een buitenlands station stond en zet hem uit. Het lijkt of hij denkt: ...weet je nou niks beters... Ik kijk hem in de rug, een beetje nors iemand, Slobbe. Dat komt zeker door al die misantropische boeken die hij leest... Een geluk dat hij niet begint over: dat Nietsche heeft gezegd... en dat Schopenhauer...
    Op zijn klompschoenen loopt hij voor me de keuken uit.
    In ons portaal aanschouwt hij een ogenblik zwijgend mijn moeder die nog steeds amechtig in de stoel hangt. Hij spreekt haar niet aan; het is of hij een meubelstuk taxeert dat moet worden verplaatst, hetgeen niet zonder inzicht en overleg kan worden gedaan. Hij lijkt ook op een verhuizer, iets gebogen, de armen een stukje van zijn zijden af. – "Ik snap niet dat jullie dit maar laten voortduren," zegt hij knorrig. "Ze moet toch nodig worden opgenomen! Dat is geen leven. Ook niet voor je vader", zegt hij tegen mij, of hij mij persoonlijk verantwoordelijk acht voor de situatie.
    Slobbe is uit zijn humeur. Of dat door de vroege ochtend komt, of doordat ik hem heb gestoord bij zijn radio is niet duidelijk. Een veeg scheerschuim zit aan zijn kin, als hij zich over haar heen buigt. "Wacht maar vrouwtje, we helpen je hoor," zegt hij teder en zacht.
    Wat moet ik in hemelsnaam antwoorden op zijn gemopper... "Och..." zeg ik en meer niet. Want hij heeft makkelijk praten. Opnemen, zoiets gaat tegenwoordig niet eventjes meer... Onderbezetting in de zorg al jaren... ellenlange wachtlijsten..... Al weet ik natuurlijk dat hij volkomen gelijk heeft.
    We dragen mijn moeder gedrieën de trap op. Dat lukt nu zonder problemen. In de slaapkamer overvalt me de zware lucht van mondzieke medicijnen die er hangt. We zijn aangekomen bij het ziekbed en leggen haar gekleed bovenop de sprei. Ik ruik even een opwolkend vleugje van het zoete parfum dat ze gisteravond heeft opgedaan.
    Nu alles min of meer is geregeld besluit ik naar beneden te gaan; mijn vader moet haar verder maar van haar kleren ontdoen. "Kunt u het verder zo redden?" vraag ik. Hij knikt en glimlacht tegen mij, zijn trots, zijn enige zoon.
    Slobbe en ik klossen achter elkaar de trap af. Nadat hij me beneden nog een keer met klem op het hart heeft gedrukt "er werk van te maken", vertrekt hij en ik ga in de huiskamer stuurloos en een beetje verslagen aan tafel zitten. Wat een vervelende situatie weer. En er is voorlopig geen einde aan de ellende te bespeuren...
    En wat voor einde trouwens zou het betekenen.....
    Ik voel me gaar, – nerveus en uitgevloerd door alle emotionele toestanden zo 's morgens vroeg. Niet door die paar uur pianospelen, want daar word ik niet echt moe van, maar van mijn thuissituatie tot nu toe. Te leven als jonge man naast een doodzieke moeder en invalide vader, wat is dat nog? Ik had allang een gezin kunnen hebben! Eigen huis en genoeg geld om uit te geven. Niet zoals nu, nèt genoeg om rond te komen.
    En wat ik dan weer bedenk, als een onvermijdelijke conclusie, die me altijd treft als een klap – dat ik, ondanks vermelding van mijn naam op de uitgaans-affiches en lokale billboards, niet bijster veel in de muziek te betekenen heb. Ik weet heus wel wat ik waard ben, en ook dat ik door velen wordt geapprecieerd en gewaardeerd in dat milieu van drank en sigarettenrook, maar dat ik tot in lengte van dagen zal blijven behoren tot de categorie achtergrondmuziek. Dat mijn naam alleen maar wordt opgemerkt binnen het cafépubliek. Meer ook niet. "Het swingt de pan uit, Sjors!" – Tientallen fans waar je in feite niks niemendal mee opschiet.
    Enfin. Boven hoor ik niets meer. Ik verroer me nauwelijks, heb het gevoel dat de tijd uiterst langzaam verstrijkt, voortschuift op het rustige tikken van de staartklok. Net als ik op wil staan om nog even uit het achterraam te kijken, hoor ik mijn vader weer stommelen op de trap.
    Wéér iets ernstigs? houdt het dan niet op! Maar nee, niets. "Ze slaapt nu, "zegt hij, "maar 't was helemaal mis met haar."
    "Ik kan er nog steeds niet over uit dat zij dit heeft gewild," zeg ik. "Waarom heeft u haar niet tegengehouden? Gewoon gezegd: dit doen we maar niet?"
    "Och, het leek eerst nog wat gisteravond... En het eerste uur, dacht ik nog: ...mmwah het lukt... Maar dit gebeurt natuurlijk nooit meer."
    "Hoe is het mogelijk! – toen ik haar zag bij die auto was het of zij regelrecht was opgestaan uit de dood, zo'n gewaarwording, het leek wel een droom." – Mijn vader kijkt op dit ogenblik door de kamer, in rechte lijn, kierend met zijn ogen, zoals wel vaker; ik kijk het aan, het is of er een onhoorbare fluittoon tussen zijn lippen vandaan komt. Dan keert hij terug naar de realiteit.
    "Nou ja. Ik ben ook aan het eind van m'n latijn," zegt hij zuchtend. "Toestand... Maar waarom ik beneden kwam: wil je me even helpen met mijn schoenen uit te trekken?"
    Hij heeft last van heupjicht en duizelingen, waardoor hij steeds moeilijker gaat lopen, en diep bukken lukt al helemaal niet.
    Maar hoe ik ook mijn best doe, ik krijg de knopen niet uit de veters; hij heeft ze veel te strak aangetrokken. "Ik knip ze wel door," zeg ik. "We doen er morgen wel nieuwe in, want dit gaat niet. Ik breek mijn nagels." Ik buk me om de kartonnen margarinedoos met gereedschap, tangen, schroevendraaiers, montagedraad en soldeerbouten onder de mahonie kast vandaan te trekken. Ik stort hem half uit op de vloer en zoek de draadkniptang.
    Nadat hij weer naar boven is gegaan, zucht ik diep en staar een tijdje voor mij uit. – Ik bedenk dat ik helemaal vergeten ben te zeggen dat hij de achterdeur los had gelaten... Enfin, morgen maar...
    Onze huiskamer is ruimer dan je zou verwachten, een beetje leeg, en maakt hoofdzakelijk een ruime, open indruk. De meubels glanzen kleurloos; de vloer is van hout, naar een idee ooit van mijn moeder. Vrij licht is het overal, ondanks dat ik de tafellamp weer heb uitgedaan.
    Buiten is het nog steeds niet volkomen dag. Mogelijk is er meer bewolking komen opzetten; dat is vanaf deze plaats niet zien.Het kniptangetje heb ik nog in mijn hand, ik doe het automatisch open en dicht, ontelbare malen achtereen. Ik gaap. Ik kan nog, bedenk ik dan, ondanks mijn slaap wel een half uurtje gaan klussen om alle duistere gedachten kwijt te raken. Even met iets anders bezig.
    Dat komt goed uit: onze televisie staat er nog half opengemaakt bij, al dagen, omdat er wat aan gerepareerd moet worden. Na een paar ingrepen ben ik zover gevorderd dat het tv-beeld beter is, vooral de kleuren zijn prachtig. Ik loop herhaaldelijk de keuken in en weer terug. Maar is het onze keuken wel?
    We hebben eigenlijk twee tv's. Ermee kun je twee programma's tegelijk ontvangen, te regelen met een speciaal onderdeel.De weergave is ook veel en veel groter, net ècht. Want Duitsland Vier is altijd hervorragend.
    Ik ga in mijn favoriete houding, plat op de vloer, liggen wachten op mijn favoriete programma.
    Heel genoeglijk als ik moderator Hans-Jörg Pfilzner herken, en ik kruip dichterbij. "U kunt ook meespelen," roept de quizmaster tegen mij, driftig benend tussen het publiek en zijn assistentes, "maar dan moet u wel kunnen acteren. Moment mal. – Musik!!"
    Hij heeft een zilverachtig blinkend snorretje dat aan Kerstmis doet denken en een rimpel boven de ogen die op en neer beweegt als hij spreekt. Achter hem op de vloer ligt een onafzienbare massa rode bollen, een paar heel grote, met mat oppervlak. En kubussen, piramides en reusachtige kegels in glimmende kleuren, groen, blauw en geel, opgestapeld. Heeft dat ook met kerst te maken? Zover is het toch nog niet?
    "Lijkt me absolut erstaunlich!" roep ik terug.
    – Ik vind het leven lang niet zo ingewikkeld als het soms lijkt. Zolang je alle factoren maar kunt blijven beheersen!

Met een schok word ik wakker. Ik ben ongemerkt in slaap gevallen. Moeizaam, en met pijnlijke spieren sta ik op, wankel nog wat duizelig naar de keuken en sluit zorvuldig de achterdeur af.
    – Morgen is er weer een dag, zeg ik bij mijzelf.

Reactie insturen
Graag eerst...

Inloggen of Registreren
evamaria
Reactie gegeven door Henk Gruys - 14:45 23-07-2015 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Mijn verhaal geeft hier en daar een wat informeler taaltje weer, waar ik wel van houd, en dat m.i. ook bij het verhaal en de ik-figuur/verteller past.
Ditmaal zal ik dus je "schrijftaal"correcties niet overnemen.

88
Reactie gegeven door Henk Gruys - 14:40 23-07-2015 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Je zit denk ik de boel in de maling te nemen...
Nooit zo'n lege doos uit de supermarkt gehaald?

De bolle tv'tjes... (s.v.p. lezen wat er staat, maar dit terzijde) behoren bij de droom, waarin heel veel mogelijk is. (En die problemen in de zorg, eerder aangehaald, zijn heus niet alleen van deze tijd).

...met zijn ogen kierend een onhoorbare fluittoon... enz.
Het is best voor te stellen hoe dat er uitziet. Wat is dan je probleem?

Niet ondenkbaar dat ik op later tijdstip nog wat verduidelijking aanbreng in het verhaal, want zoiets doe ik vaker zoals je misschien weet. Maar voorlopig laat ik het zoals het is. Daar moet je het maar mee doen.

re: Thuiskomst - slot
Reactie gegeven door 88 - 22:14 22-07-2015 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Ik breek mijn nagels." Ik buk me om de margarinedoos met gereedschap, tangen, schroevendraaiers, montagedraad en soldeerbouten onder de mahonie kast vandaan te trekken.

sorry hoor, maar ik moest hier even op reageren, zat al dat gereedschap in een botervloot die onder de mahoniehouten kast lag?


en dan..

Ik ga in mijn favoriete houding, plat op de vloer, liggen wachten op mijn favoriete programma.

Ik denk dan, die half open gemaakte ouderwetse TV`s, twee zelfs met twee kanalen doet mij denken aan dat het ergens rond 1950 afspeelt, en je hebt het over onderbezetting in de zorg ?


Zeg nou zelf eens? Dit is toch een warrig verhaal?

En dan ook dit nog !
Mijn vader kijkt op dit ogenblik door de kamer, in rechte lijn, kierend met zijn ogen, zoals wel vaker; het is dan of er een onhoorbare fluittoon tussen zijn lippen vandaan komt; en alsof hij wel iets ziet, maar niets kan doen.


met zijn ogen kierend een onhoorbare fluittoon tussen zijn lippen laten komen?


Werk aan de winkel meneer Gruys, zo makkelijk kom je er niet mee weg ;)


re: Thuiskomst - slot
Reactie gegeven door evamaria - 22:06 22-07-2015 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Want het leven is lang niet zo ingewikkeld ---is---? als het leek. Als je alles maar kunt blijven beheersen!

Op zich wel een menselijk verhaal.

re: Thuiskomst - slot
Reactie gegeven door evamaria - 21:48 22-07-2015 Stuur e-mail Profiel bekijken van voet
Op zijn klompschoenen loopt hij voor me de keuken uit. --gaat hij me voor, de keuken uit.


Ook niet voor je vader", zegt hij tegen mij, of hij mij persoonlijk verantwoordelijk acht voor de situatie. ---alsof

rank en sigarettenrook, maar - OOK - dat ik tot in lengte van dagen

Ermee kun je dus twee programma's tegelijk ---Daarmee

Bovenstaande notities betreffen meest niet echt fouten maar het is meer spreektaal.
Ik vind het met mijn commentaar zo geschikter voor een geschreven tekst.




De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
2006-2024 © Bizway - BTW nr. NL821748014.B01 - KvK 28086287