|
Al kleedt de nevel mij in doodsgewaden
en leiden witte wieven mij tot 't licht
van jong gestorvenen, haar bleek gezicht
heeft lang gelee mijn lot verraden
Al zaait de zeisenman zijn ziektezaden
en gooit ermee mijn aardse tombe dicht
dan nóg ben ik voor 't vrezen niet gezwicht
en zing ik hymnen voor mijn trouwe maden
Te leven nog, hoe wreed kan liefde zijn,
in eenzaamheid, want zij, me zo genegen,
verdoemt mij tot 't verdwalen in deez' pijn
Hoe hindert mij 't gebrek bij 't voortbewegen
en trekt de bodem van 't moeras aan mijn
gerouw, tot ik mijn laatste daad zal plegen
|
