|
zo sluipt de tijd
zich door het leven
en heeft voor dood
niets meer dan slechts schouderophalen
vermoeide schaamte
en wat druppels lust,
veegt het gejammer
van de vloer en 't wenen
zet zij in de hoek
hoe ik het uithoud
verwondert haar
plukt in 't voorbijgaan snel een bloem
die niets weet
alles maar gelooft
zij zegt: het klagen heeft toch iets
tranen doen goed
lieven is licht
uiteindelijk graaft zij zich
zelfs in mijn lijf
slaat klauwen in de dagen
en in het pad, het groen, de steen
en 't laat haar koud
wie ik ook ben
want zij is zij
niets is als haar
de wereld en zelfs hemel
weerspiegelen in water
dat niets anders draagt
dan 't heldere van een ster
en herders die nog wachten
golven rollen af en aan
sunset 22-12-2013
http://sunset.deds.nl
|
